Лесвіца для гасцёў
Сон
«Панаехала гасцей з іншаземных абласцей
Не няправільна гасцёў з іншаземных абласцёў...»
Крамбамбуля
Панаехала да мяне з усіх бакоў гасцёў, дваццаць чалавек. І ўсе сваякі. І ўсе спартоўцы. І ўсё зазірнулі да мяне праездам на алімпіяду. І павінна я іх усіх накарміць і сабраць у дарогу.
Купіла я цэлую кучу багетаў. Кожны багет пакладзены ў кардонную скрынку, і ўсе яны пранумараваны. Выкладваю я гэтыя багеты па парадку нумароў, правяраючы кожны нумар, каб не памыліцца…
І наляпляю гэтыя скрыначкі з багетамі ў парадку нумароў на адмысловую сценку.
Адышла на хвілінку.
А калі вярнулася, выявіла сярод багетаў пэўную бязладзіцу. І пара багетаў валяецца на стале без пакавання, разламаныя напалову.
А на лаўцы ціхамірна спіць Валерка, павярнуўшыся тварам да сцяны.
"Стаміўся чалавек, прагаладаўся, а ты са сваім парадкам…" - падумала я і пайшла "На тыдзеньчык", за прадуктамі.
Атаварыўшыся як след, іду на выйсце. У правай руцэ нясу цяжкую торбу, а левай трымаю за ручку маленькага Сашульку (якім ён быў гадоў дваццаць назад). Сашулька ў светла-шэрым плашчы трапецыяй, з-пад якога выглядаюць тоненькія ножкі ў цындаліках. Галоўка кучаравая і пухнатая, як дзьмухавец. Трымаю я яго за ручку, баюся выпусціць.
Ідзём да выйсця. А выйсце - як сцэна ў Вялікім Тэатры. Высока, і нідзе прыступак няма. Толькі вісяць па крузе белыя канаты, як у спартзале. Калі ласка - злазь па канаце.
Ну, куды я з дзіцем па канаце палезу!
- Куды лесвіцу дзелі? - пытаюся ў адміністратараў.
- Цяпер падкоцім, - адказваюць. - Звычайна ў нас лесвіцы няма, а сёння ўсталявалі адмыслова для польскай дэлегацыі. Але ўжо прыбралі. Дамо вам спусціцца, а потым прыбяром.
І падкочваюць яны лесвіцу да краю сцэны, як трап да самалёта. І ідзём мы з Сашулькам на гэту лесвіцу і спускаемся…