Ліфт
Успамінаецца.
…Кіеў. Гасцініца. Ліфт перапоўнены. І нейкі вясёлы іншаземец кажа людзям, якія спрабуюць увайсці:
- Комлект!... - на ўсіх мовах зразумела: ліфт укамплектаваны. Весела.
***
…Едзем у ліфце. Людзі выходзяць і заходзяць, націскаюць кнопкі патрэбных паверхаў, дзверы зачыняюцца, ліфт паднімаецца то ўгару то ўніз, спыняецца там, дзе трэба, дзверы адчыняюцца, людзі выходзяць і заходзяць…
…Я са страхам гляджу на панэль з кнопкамі і думаю: "Тут, штосьці не так…". Нарэшце, да мяне даходзіць: "Гэта сон…". І я пачынаю крычаць: "Людзі!... Гэта ліфт. Ён крывадушны. Не верце яму…". Але мяне ніхто не чуе, а ліфт паводзіць сябе як любы прыстойны ліфт, спыняецца, дзе заказвалі, паслухмяна адкрывае дзверы, цярпліва чакае, пакуль усё, каму трэба выйдуць, а каму трэба - зойдуць…
…А мне ўсё страшней і страшней. І вось я засталася ўдваіх з нейкай жанчынай на нулявым паверсе. "Усё, хопіць. - " - падумала я, - "Хоць, мне не сюды, але трэба выходзіць, пакуль не позна". Выйшла, і пацягнула сваю спадарожніцу за рукаў:
- Пайшлі! Тут небяспечна заставацца.
Але яна не выйшла за мной. Дзверы зачыніліся, і ліфт паехаў угару.
І раптам я бачу, што гэта яна выйшла, а я еду ўгару.
"Божа!...", - думаю я. - "Што там з ёй будзе… І што будзе са мной?" - я націскаю патрэбны мне паверх, і ўтрымліваю кнопку націснутай, але ліфт не спыняецца там, а нясецца ўсё вышэй і вышэй, усё хутчэй і хутчэй… І тут я прачынаюся…