Цытрынавая гісторыя
Мімаволі, амаль як у Максіма Федорченко
(“Ночь перед рождеством” http://proza.ru/2013/01/26/1430 )
- Трэба цытрыну купіць, - сказаў Спадчынны Прынц такім тонам, што пярэчыць не трэба было, бескарысна, а адразу бегчы ў краму за цытрынай. Хоць толькі што набытая цытрына, вялікая і крамяная, ляжала на стале. Гэтага было мала, атрымліваецца.
Усёткі, папярэчыўшы крыху, я заціснула ў кулак апошнія шэсць з паловай манет і панеслася ў "Алмі" за цытрынай. Ні торбы ні кашалька я з сабой не брала. Гэту бяздольную цытрыну я і так прынясу, у руцэ. Было дваццаць адна гадзіна дзесяць хвілін, так што часу ў мяне было яшчэ досыць да зачынення крамы. "Алмі" працуе да дваццаці трох. Я заўсёды ў "Алмі" хаджу за цытрынамі. Яны там на адну траціну танней, чым у іншых найблізкіх універсамах. І з выгляду лепш: сярэдняга памеру, крамяныя з тонкай лупінай. Хоць усё астатняе тут па тых жа коштах, што і ўсюды, а сёе-тое і даражэй.
І вось нясуся я так праз дзіцячую пляцоўку, праз двары, напрасткі, і раптам пачула ззаду слабы голас:
- Пачакайце…
Я абярнулася. Ля дарожкі на траўніку напаўляжаў Палы Анёл, абапіраючыся шчакой на далонь. Побач з ім бялелі два невялікіх пластыкавых пакета, відавочна з пустымі бутэлькамі.
Міма такіх анёлаў у такі час сутак трэба бегчы не спыняючыся. Але я чамусьці спынілася:
- Што?
- Можна вам задаць адно пытанне? - слабым голасам спытаў Анёл.
"Грошы будзе прасіць, - падумала я. - Што ж, прыйдзецца аддаць. Абыйдзецца прынц без цытрыны"
- Слухаю вас, - сказала я злосным сухім тонам.
- Як адгэтуль дабрацца да Альшэўскага? І дзе там праспект Пушкіна? І ці далёка адтуль да вакзала?
Пытанняў было занадта шмат, і, трохі павагаўшыся, я сказала:
- Ідзіце на той прыпынак, садзіцеся на дваццаць дзявяты аўтобус, і давязе ён вас і да Альшэўскага і да Пушкіна...
А сама гляджу на яго і думаю: "Ну, хіба дойдзе ён да прыпынку? Ён жа ў найблізкую канаву зойдзе, ці з моста зваліцца"
А пакуль я так думала, Анёл рыдаў і плакаў, лежучы на зямлі, жаліўся на сяброў, якія яго сюды прывялі і кінулі, і ўсклікаў перыядычна:
- Дзе я? Як мне дадому патрапіць?..
І мармытаў яшчэ штосьці пра семдзесят восьмы аўтобус. Анёл быў п'яны ўшчэнт. Нельга было яго тут вось так кідаць.
- Уставайце, я вас да прыпынку давяду - сказала я, - і пасаджу на семдзесят восьмы аўтобус.
І схапіўшы груба Анёла за рукаў курткі, прымусіла яго ўстаць. Ён падняўся, хістаючыся і падбіраючы з зямлі свае пакеты. Пустыя бутэлькі ў іх ціха пабразгвалі, перакочваючыся.
- Яны, сябры, мяне забіць жадалі, - рыдаў Анёл, пакуль я яго валакла з траўніка на дарожку.
І пакуль мы ішлі па дарожцы праз мост да прыпынку, пры гэтым я дужа трымала яго за рукаў, каб ён не зваліўся, ён увесь час рыдаў, распавядаючы, як ён вельмі бязглузда страціў сваю сям'ю, і зараз яму няма дзе жыць…
- Пане Божа! - рыдаў ён, - чаму ты заўсёды мяне ратуеш? Мяне, такога грэшнага!...
- Вы верыце ў Бога? - спытаў ён раптам мяне.
- Веру, - цвёрда сказала я.
- Вы лічыце, што ён ёсць?
- Так, ён ёсць, - пацвердзіла я.
- І нічога таго, што ўсе нас атачае….
- Так, нічога б гэтага не было, калі б яго не было, - працягнула я яго думку.
- Пане Божа! - ізноў рыдаў ён, - чаму ты заўсёды мяне ратуеш? Мяне, такога грэшнага!...
…І прыцягнула я яго, такога рыдаючага на прыпынак. Чакаем аўтобуса, які не прымусіў сябе доўга чакаць, і ўжо набліжаўся да прыпынку.
- Прабачце, калі ласка, - звярнулася я да стаячай убаку жанчыне, - вы не скажаце, які час?
- Дваццаць адзін трыццаць, - адказала яна, зірнуўшы на мабільнік.
- Дзякуй, - сказала я, - паспею яшчэ ў краму…
І тут аўтобус падышоў да прыпынку. Убачыўшы, што гэта як раз семдзесят восьмы, я сказала Анёлу:
- Як вам пашанцавала. Ваш, семдзесят восьмы.
Аўтобус спыніўся, і кіроўца цярпліва чакаў, пакуль я запіхвала рыдаючага Анёла ў пярэднія дзверы.
- Як я люблю вас, - рыдаў Анёл мне на развітанне.
Дзверы зачыніліся. Я памахала Анёлу рукой. Ён глядзеў на мяне з аўтобуса і рыдаў. І кіроўца аўтобуса таксама глядзеў на мяне, пільна так глядзеў.
Што ён думаў, я не ведаю. Але гэта і не важна.
Потым я пайшла ў "Алмі" і купіла цытрыну.
Спадчыннаму Прынцу пра сустрэчу з Палым Анёлам я не сказала ні слова.