Як разабрацца з Курортным Раманам
Наталля Сяргееўна падышла да трэцяй парты ў пустым першым класе "А". Парта была ёй ледзь вышэй калена. Што ўжо там казаць пра крэселка.
"Так, за такую парту я ўжо не сяду" - сказала яна пра сябе.
На парце ляжаў забыты кімсьці дзённік. Наталля ўзяла дзённік у рукі і паглядзела на вокладку. Там было напісана:
"Савельева Таня. Вучаніца 1 "А" класа."
Падышла маленькая дзяўчынка Амелія, дачка Людмілы Піліпаўны, і з жахам стала глядзець на няўдалыя спробы Наталлі Сяргееўны ўціснуцца за парту.
А за гэтай сцэнай скоса назірала Людміла Піліпаўна, якая сядзела за велічэзным настаўніцкім сталом на ўзвышэнні ля дошкі. Да ўзвышэння вялі тры кругавых прыступкі. Людміла Піліпаўна штосьці засяроджана пісала ў просты тонкі сшытак у клетачку. І раптам сказала, працягваючы пісаць і гледзячы ў сшытак:
- Ты не складай адносна Рамана ніякіх планаў…
***
Наталля Сяргееўна толькі сёння раніцай прыехала ў вёску Пустазел па размеркаванні пасля завяршэння педагагічнай вучэльні ў раённым мястэчку. Прыехала не адна, а з маленькім сынам Цімкам. У вёсцы Пустазел ёй абяцалі асобную хату з гародам, які належаў школе. А таксама амаль дарма малако і малочныя прадукты са школьнай фермы.
На аўтобусным прыпынку сустрэў яе малады чалавек. Яе загадзя папярэдзілі, што ён яе сустрэне. І яна пазнала яго па прыметах. І ён ёй з першага позірку не спадабаўся: ужо вельмі прыгожы, абаяльны і таварыскі.
- Раман, - прадставіўся ён і шырока ўсміхнуўся, бліснуўшы ідэальнымі зубамі. Працягнуўшы руку для прывітання, дадаў - Курортны, гэта маё прозвішча такое. Я працую ў дзіцячым садку загадчыкам і выхавальнікам у адной асобе ўжо другі год.
Пасля слова "Курортны" Наталля хутка выхапіла сваю руку з яго далоні і схавала за спіну. Потым вінавата паглядзела ў вочы, збянтэжыўшыся ад сваёй неспадзяванай грубіянскай рэзкасці.
...Вочы... Такія дзівосна глыбокія, як марская бездань, пацягнулі яе ў сябе падобна віру. І душа яе, як матылёк, трапечучы крылцамі, ірванула ў гэты сусвет, які раптам расхінуўся ў вачах Рамана. І замігацелі па баках з немаведамай хуткасцю зоркі і галактыкі ў гэтым бяздонна чароўным сінім космасе.
А Раман прысеў на кукішкі перад Цімкам і стаў казаць з ім сур'ёзна, як з роўным.
Потым ён падхапіў Цімку правай рукой, а левай - вялікую дарожную торбу і сказаўшы Наталлі:
- Пайшлі, пакажу, дзе ваша хата, - пашыбаваў па сцяжынцы, і Наталля за ім ледзь паспявала.
Яна ішла, і яе сэрца сціскалася ад рэўнасці: ужо вельмі даверліва Цімка прыціскаўся да незнаёмага мужчыны.
***
Наталля выйшла ў калідор, у прахалодны паўзмрок. За ёй тут жа выйшла і Людміла з тоненькім сшыткам у руцэ.
- Мне трэба з табой пагаварыць, - сказала яна Наталлі. Толькі не ў калідоры, каб ніхто не чуў.
І, узяўшы Наталлю за руку, яна ўвяла яе ў маленькі пусты пакой, шкляныя дзверы якога былі завешаны зялёнай запавесай. У гэтым пакоі ўсё было зялёнае: зялёныя гардзіны на вокнах, зялёныя шпалеры. Стаяў стол з зялёным абрусам і некалькі крэслаў з зялёнай абіўкай. А на падлозе ляжаў вялікі зялёны палас.
Людміла прайшла і села за стол, а Наталля на адзін з крэслаў перад сталом.
- Вось мае ўмовы, - сказала Людміла і працягнула Наталлі свой сшытак у клетачку, - Я жадаю, каб ты гэта ўсё прачытала, прыняла да ўвагі і пакінула Рамана ў супакоі.
Наталля паглядзела ў сшытак. Там была спісана амаль уся старонка, і чытаць зусім не жадалася. І так было ясна, пра што там гаворка. Яна адклала сшытак у бок і сказала:
- Я загадзя згаджаюся з усімі тваімі ўмовамі. Толькі скажы, як мне паступаць, калі Раман сам не пакіне мяне ў супакоі?
- Думай сама, - сказала Людміла.
- Добра, паспрабую, - і Наталля выпрасталася на крэсле, зусім як ангельская лэдзі.
Уяўна прадставіла, што душа яе змерзла і ператварылася ў халодную ледзяную груду. І сказала халодным, ледзяным тонам:
- Вы, васпан, проста брыда…
- Ну, як атрымалася? - звярнулася яна ўжо іншым, чалавечым голасам да Людмілы.
- Бедны Раман, - уздыхнула Людміла, - не ўяўляю, як магчыма такое вытрымаць. Але мая Амелька яго так любіць, так любіць … Вельмі ўжо прывыкла...