Дах едзе ў Кіславодск
Баба Воля тэлефанавала мне некалькі разоў на працу, то запрашаючы да сябе ў госці на Свята, то адмяняючы запрашэнне, па чынніку нечаканага прыезду сына да яе. То на бліны яна мяне запрашала, то на мамчын боршч па старадаўнім рэцэпце…
- …Сустрэнемся ля нашага ўніверсама, - паведаміла яна мне канчаткова ў канцы працоўнага дня, - Сын мне туды прынясе штосьці смачненькае, а сам сыдзе адразу. І мы з табой пойдзем да мяне - святкаваць…
З працы я пайшла пешшу, каб прыйсці роўна да прызначанага часу. Спазнілася, праўда, на пяць хвілін, але баба Воля чакала мяне ля універсама, размаўляючы з нейкай тоўстай, незнаёмай мне, жанчынай.
- Мне трэба дадому зайсці, - паведаміла я ёй, - аднесці сумку і запісаць верш, які прыдумаўся па дарозе. Каб не забыцца…
- Табе трэба менш пісаць, - цвёрда сказала баба Воля, - дапішашся…
І тут жа сама пачала нешта няскладнае імправізаваць.
- Вось, самі складаеце, - падшпіліла я яе. А калі ёй надакучыла, сама стала дэкламаваць свой новы верш…
- Ты, слухай, слухай уважліва, Рая, - устаўляла ў паўзах баба Воля, звяртаючыся да тоўстай жанчыны.
А Рая ішла і толькі ўсміхалася.
Дома я, запісваючы верш на паперку, раптам успомніла даўнюю гутарку з Таньчай.
- Яна цябе ў госці запрашала? - строга запыталася Таньча.
- А што? - спытала я, успомніўшы, што ў бабы Волі я бывала ўжо некалькі разоў.
- Не хадзі, - сурова сказала Таньча…
…І зараз я завагалася. Вось, пайду, і згіну без весткі. Сашку ж я не скажу, куды пайшла. Ён не любіць гэтага.
І вось я выйшла з кватэры, зачыніла за сабой дзверы. Выходжу з агульнага калідора на лесвічную пляцоўку. Там стаіць Ірка і паліць. І паглядзела Ірка на мяне неяк трывожна-сумна.
- Іра, прывітанне, - сказала я, і стала паднімацца па лесвіцы ўгару. А пра сябе падумала: "Вось, Ірка сведка… Толькі, чаго сведка? Яна ж не ведае, куды я пайшла і навошта….".
Паднімаюся я па лесвіцы і раптам стукнула ў галаву: а сын жа у бабы Волі - мяснік. Вось, стаіць ён там, у цёмным калідоры, стаіўшыся ў сценачкі, з велічэзным нажом у руках, з якога кроў сцякае. Чакае…
І так жудасна мне стала ад гэтай карціны, што паветра раптам пацямнела, згусцелася і дыхнула мне насустрач цяжкім густым струменем:
- Стоп… Не ідзі… Назад…
І не вытрымала я, і павярнулася, і пашыбавала ўніз, зваротна, да сябе, дадому…
А крыху пазней баба Воля званіла і грукала мне ў дзверы і заклікала:
- Валя… Валя… Адчыні…
А я сядзела, стаіўшыся, на кухні, і чакала, калі яна сыдзе…