Карткі
“- Карточки! Кар-то-чки! - кричала Шурка
страшным нутряным воплем, и в крике ее
был покойницкий ужас и звериная тоска. -
Все! Все! Продуктовые кар-то-чки!
Укра-ли-и-и-и!.. Пятеро малых... с...
голоду... помрут!..
А-а-а! Месяц... только... начался...
За весь... месяц... карточки!.. Чем...
кормить... я... их... БУДУ! А-а-а!..”
Братья Вайнеры. Эра Милосердия
Укладваючы рэшту ў кашалёк, выявіла, што няма карткі. Значыць, на касе забылася. Вяртаюся, сапраўды, ляжыць поруч касы. Уздыхаю палегчана і забіраю картку.
- Гэта мая картка, - разгублена кажа жанчына, якая разлічваецца тым часам.
- А, ну, пакладзі на месца! - грозна ўсклікае тып, што за ёй.
Я хуценька кладу картку на месца і пытаюся?
- А дзе мая картка?
- Я аддавала, - кажа прадаўшчыца.
Я зноў капаюся ў кашальку, але нічога там няма.
- Яна ў цябе ў руцэ, - кажа мне ахоўнік.
Гляджу на сваю руку, там толькі чэк.
Тады ахоўнік падыходзіць і паказвае мне на тую руку, у якой я кашалёк трымаю.
І сапраўды, заціснута картка паміж кашальком і далонню, і я яе не бачу і не адчуваю.
- Дзякуй, - кажу ахоўніку.
- Прабачце, - кажу жанчыне, - што вашу картку ледзь не спёрла...
Яна добразычліва ўсміхаецца. Не сярдуе. І на тым дзякуй.