Крочыць нам па часе няма чаго …
Прысвячаецца Андрею Столярику http://www.proza.ru/avtor/stolyarikandre
Трызненне з шостай палаты
…Уявім, што нам трэба падняцца па ўсходах угару на адзін пралёт. Ну, вось, насілу, крэкчучы, але ўсёткі падняліся. Зараз азірнёмся назад. Што мы там убачым? Ці ўбачым мы сябе, як стаім унізе пралёта? Ці, можа быць, мы ўбачым бясформавы трэк нашага шляху знізу ўгару?
Наўрад ці.
Сябе мы сапраўды не ўбачым. І трэка свайго шляху таксама не ўбачым.
А калі мы рухаемся па часе? Мы ж сышлі ўжо адтуль, з мінулага, і нас там больш няма. І не толькі нас там няма, там няма нашага Сусвету. А што там тады? Можа, абсалютны вакуум, тое, што было да Пачатку Часоў.
Ці які-небудзь іншы Сусвет, паралельны нашай, які рухаецца за нашым услед па восі часу.
А можа быць нават так, што ёсць мноства паралельных Сусветаў, шчыльна адно за другім, нанізаных на вось часу, так шчыльна, што не ссунуцца нам ні на мікрон па сваім жаданні.
А калі ўсёткі каму-небудзь атрымаецца ссунуцца назад ці наперад, то ён тут жа страціцца для свайго Сусвету. Паспрабуй, разлічы, на колькі мікрамікрон ты павінен прасунуцца, каб вярнуцца дадому…
Ні завошта не адгадаеш.