Леанард і Леанарда
Леанард і Леанарда - два амаль што леапарда
…Пяць гадоў я маю зносіны з Леанардай на адным з сайтаў. На якім? Не скажу. Пазнаёміўся я з ёй выпадкова. Яна - цёзка маёй бабулі. Усё супала - імя, прозвішча і імя па бацьку. Толькі год нараджэння адрозніваецца. Шукаў я сваю бабулю, жадаў падзяліцца горам, што жонка мая, якую яна ж для мяне і засватала, жонка мая Альбіна збегла разам з нейкім вайскоўцам, пакінуўшы мне нашых паўгадовых трайняшак. Калі б не маляняты, я б, напэўна, з розуму б сышоў, а так, махнуўшы рукой, падумаў: з лёгкім ветрам.
… Леанарда. Экстравагантныя ўборы, кожны дзень новыя, прыгожыя ногі, бездакорная постаць, і валасы… Залаты вадаспад валасоў дзівосна чароўны…
…А вочы, вялікія, з фіялетавым бляскам, зіхацяць як у ведзьмы скрозь валасы…
І паслаў я ёй паведамленне, у якім распавёў ёй, што яна цёзка маёй бабулі.
Яна адказала штосьці дзёрзкае, накшталт, прывітанне, унучак…
І так сталі мы з ёй мець зносіны.
І так я да яе абвык, што ўжо не магу прадставіць, як пражыву дзень, не абмяняўшыся з ёй парай паведамленняў. Гэта для мяне стала такі ж неабходнасцю, як ранішні кубак кавы, ці цыгарэта праз кожныя дзве гадзіны.
…І раптам дасылае яна мне паведамленне:
"Сустракай, праз паўгадзіны буду ў цябе…"
"Ты ж не ведаеш майго адрасу. Ды і наогул мяне не ведаеш, бо не бачыла ні разу", - запанікаваў я.
"Падумаеш, біном Ньютана" - адказала Леанарда, - я ж ведзьма, для мяне няма таямніц у гэтым свеце…
…І выпаў я ў асадак, і з нудой паглядзеў на свой вялікі круглы жывот, як падушка. Мой дзядзька заўсёды нада мной паджартоўваў: "На якім мы месяцы? Каго чакаем: хлопчыка ці дзяўчынку?"
…А каб сустракаць гасцей, мне спачатку трэба зрабіць генеральную ўборку, дакладней, капітальны рамонт…
…Паўгадзіны праляцела імгненна ў стане панічнага жаху…
І тут раздаецца званок у дзверы, як затрубіў Арханёл Гаўрыіл.
І паплёўся я адчыняць дзверы.
…Яна стаяла на парозе такая ж прыгожая, як і на сваіх фота. Нават яшчэ прыгажэйшая. У белых басаножках на высокіх абцасах, белым гарнітуры і белым капялюшы, у белых пальчатках і з маленькай белай сумачкай праз плячо. Залатыя валасы з-пад капялюша залатым вадаспадам падалі на плечы і спадалі ці ледзь не да падлогі. Фіялетавыя вочы мігацелі таямніча і трохі жахліва.
І глядзіць яна дзіўна, як быццам скрозь мяне. А потым хутка мінула мяне і пайшла проста на кухню. Толькі лёгкі ветрык ад яе адзенняў злёгку паварушыў мне валасы.
- Што гэта ў цябе, Леанард, дзверы не замкнёныя? - спытала яна з кухні.
І я паплёўся ўслед за ёй на кухню, з жахам успамінаючы пра мыйку, перапоўненую брудным посудам.
І не змог я ўвайсці ва ўласную кухню. Як быццам натыкнуўся на мяккую, але непераадольную перашкоду. А там быў ідэальны парадак. Мыйка - чыстая і пустая, стол святочна накрыты, Леанарда сядзела ў крэсле, выкшталцона адкінуўшыся на спінку і назірала, як Леанард гаспадарыць поруч стала.
Так, менавіта Леанард. Так я прадставіўся ў сеціве. І падобны на тое фота, якое я там выставіў, саромеючыся ўласнай знешнасці. Чыё фота не ведаю, я яго ў сеціве знайшоў, выпадковым выбарам.
І вось, зараз ён гаспадарыць на маёй кухні.
- Хопіць, Леанард, не мітусіся, - гультаявата сказала Леанарда, з кацінай грацыяй прыжмурыўшы вочы і гледзячы на прыгажунчыка знізу ўгару.
І ён сеў побач з ёй, і паклаў ёй галаву на калені, і стаў глядзець угару ў яе вочы.
А яна схілілася над ім, і яе распушчаныя валасы крануліся яго шчок…
…І тут усё паплыло ў мяне ў вачах, і я выявіў, што ляжу шчакой на стале, побач з клавіятурай, а на экране ў жоўтым квадраціку свеціцца пытанне: "Давай, як-небудзь сустрэнемся?"
І я паслаў ёй паведамленне: "Леанарда, прабач, я не магу больш з табой мець зносіны."
Пасля гэтага я выдаліў кантакт.
А потым у вачах у мяне раптам пацямнела, і я праваліўся ў нябыт.
***
…Тоўстая дзяўчына, расплыўшыся ў крэсле, горка рыдала, апусціўшы галаву на рукі. Раскошныя залатыя валасы ў бязладзіцы рассыпаліся па стале, па клавіятуры, і залатым вадаспадам сцякалі на падлогу. Побач са сталом стаяў дзіцячы ложачак, і ў ёй спалі трайняшкі. Бацька іх, прыгажун Леанард, збег з балярынай у Польшчу, пакінуўшы Альбіне малянят.
…Альбіна, з высілкам адарвала галаву ад стала, выцерла рукамі вочы, і падціснуўшы вусны, выдаліла кантакт.
Пасля чаго ў вачах у яе рэзка пацямнела, і яна правалілася ў нябыт.
***
…У раскошным нумары адной з Варшаўскіх гасцініц сядзелі за сталом насупраць адзін аднаго Леанард і Леанарда. З нудой глядзелі яны перад сабой, і кожны ўспамінаў кінутых золатавалосых трайняшак.
- Нам трэба растацца, - нарэшце выціснула з сябе Леанарда, - вельмі дрэнна наогул, што мы, такія чужыя адзін аднаму, апынуліся разам.
Леанард паглядзеў на яе і ўдзячна кіўнуў галавой…
***
…Свядомасць да Альбіны вярталася вельмі павольна. Яна насілу адарвала галаву ад стала і паглядзела на экран. Там у акенцы свяцілася пытанне: "Выдаліць кантакт "Леанарда-Леанард"?". Альбіна націснула кнопку "Yes", а потым убачыла, што з іншага боку стала спіць, паклаўшы галаву на стол, побач з клавіятурай наўтбука, Альбін.
На экране ў яго свяцілася пытанне: "Выдаліць кантакт "Леанард-Леанарда"?". Альбіна і тут націснула кнопку "Yes". Потым яна з пяшчотай паглядзела спачатку на Альбіна, а потым на малянят, якія пасапвалі у дзіцячым ложачку і падумала: "Ну, мы і дагуляліся" ...