Двайнікі
Выходжу з "Крамы". Так называецца маленькая харчовая камерцыйная крама ў нашым двары. "Крамай" яе назваў першы гаспадар у гады перабудовы. Пасля таго ў крамы неаднаразова змяняліся гаспадары і назвы. Якая зараз там вісіць шыльда - не памятаю. У галаве засталася першая назва - "Крама". Ну, дык вось, выходжу з "Крамы", і чую за спіной знаёмы голас Паграбіцкага Анатоля Адамыча:
- Як жыццё?
Абарочваюся. Стаіць незнаёмы чалавек, трохі падобны на Адамыча, але, усё ж, не зусім падобны, і на галаву ніжэй…
…Успомнілася, як ездзілі мы з Адамычам у камандзіроўку, у Жыткавічы, адладжваць пратакол "Норка" на АТС. Калі засяляліся ў гасцініцу, у стойкі адміністратара прычапіліся да мяне нейкія падвыпіўшыя будаўнікі, і сказалі, што ў госці зойдуць. Я іх словы прапусціла міма вушэй.
…Увечар сяджу ў нумары. Раптам хтосьці стаў стукаць у дзверы. Сяджу ціха, чакаю, калі ім надакучыць. А яны ўсё стукаюць і стукаюць, не надакучае ім, п'яныя бо.
Потым было чуваць, як адчыніліся дзверы суседняга нумара, і голас Адамыча спакойна сказаў:
- Мужыкі. Яна цэлы дзень працавала, стамілася, не замінайце ёй адпачываць.
Ён яшчэ штосьці казаў ім ціха, спагадліва і добразычліва, як лекар кажа з хворымі, толькі не было чуваць, што.
І яны паслухаліся, і пайшлі дадому…
І зараз гэта ўспомнілася. Паглядзела я на двайніка Адамыча і сказала:
- Нармальна, - і пайшла далей.