Хатні голас
У нас у двары
На дзіцячай пляцоўцы вольных лавак не было, і я ўладкавалася са сваім вязаннем на адной з лавак, пастаўленых уздоўж дарожкі для шпацыру, на ўзгорку. Тут было цішэй.
І дзіцячая пляцоўка адгэтуль мне бачылася як дно велічэзнай чары.
Міма мяне час ад часу праходзілі пенсіянеры, два разы прайшла маладая мама з шасцімесячным малянём у шпацырнай калысцы. І суправаджала іх песенька: "Дважды два – четыре. Это всем известно в целом мире" Вучаць табліцу множання, значыць.
Потым да мяне на лаўку падсела бабулька. Мы пагаварылі пра маё вязанне, потым я паслухала пра яе інсульт, і як яна раней вязала, а зараз пальцы не слухаюцца. Потым бабулька сышла да возера паглядзець, як у яе дзеда рыба ловіцца.
Затым на дарожцы з’явілася кудлатая белая сабачка, тыпу балонкі. Балонкі мяне не любяць і заўсёды брэшуць на мяне. А гэта сабачка паглядзела так прыязна, што я зразумела: брахаць яна не будзе.
- Якая ў вас цудоўная сабачка, - вырвалася ў мяне.
Сабачку суправаджаў пажылы мужчына.
- Прысядзем тут, сказаў ён сабачцы, а на мае словы ніяк не адрэагаваў, як быццам мяне тут і не было.
І я таксама тады перастала яго заўважаць.
А ён сеў са мной зусім побач. Так блізка сёў, што мне стала дыскамфортна. Жадалася ўстаць і сысці. Але я баялася: а, раптам, пакрыўдзіцца. Вычакаўшы паўзу, я асцярожна і як мага ветлівей адсунулася. А ён таксама пасунуўся ў мой бок, праўда, не так блізка, як першапачаткова, але ўсё ж блізка.
"Ну, і няхай", - падумала я. І не заўважала яго далей.
А сабачка залезла пад лаўку і ўлеглася на траву адпачываць. А мужчына стаў круціцца і зазіраць пад лаўку, пытаючы:
- Дзе ты там? Ідзі сюды.
А сабачка яго не слухала. Яна перыядычна выскоквала з-пад лаўкі, выбягала на край узгорка і брахала на вялікіх сабак, якія шпацыравалі унізе. У перапынках паміж брэхам мужчына казаў:
- Хопіць, ідзі сюды…
А сабачка не звяртала на яго ўвагі. Яна вярталася да лавы, зазірала мне ў вочы і ўладкоўвалася ля маіх ног адпачываць. Часам я чула, як яна то нюхае мае ногі, то ліжа…
- Дзе ты там? Ідзі сюды., - мужчына зноў круціўся на лаве, спрабуючы ўбачыць сваю сабаку. А голас яго гучаў так ціха, так спакойна, па-хатняму.
"Добра, калі такі голас дома гучыць. Ад яго ўтульна і спакойна на душы становіцца", - падумала я і паглядзела на мужчыну.
Але сам ён з сябе нічога цікавага не ўяўляў. Штосьці такое бясколерна-сера-аблезлае.
Але голас, проста чароўны голас.
Потым мужчына ўстаў і сказаў:
- Пайшлі дадому.
І сабачка пабегла за ім па дарожцы, а на мяне ні разу і не азірнулася, як быццам і не да мяне яна перад гэтым падлізвалася.
"Ну, і няхай", - падумала я. - "Якая мне да іх справа?"
Праз гадзіну я ўбачыла на лаўцы забыты кепі. Я ўявіла, як ён будзе тут ляжаць усю ноч, адсырэе і пакрыецца пылам, стане гідка-склізкім навобмацак.
Калі стала цямнець, я склала гэты кепі ў вольны чысты пакет і шчыльна завязала. І ўзяла з сабой. І вырашыла, калі выпадкова сустрэну, то вярну. Але вярну толькі тады, калі ён сам са мной загаворыць. Не люблю, калі ігнаруюць маю прысутнасць.
Але з тых часоў я яго не бачыла.
І яго кепі ляжыць у мяне дома, як талісман хатняй утульнасці і супакою.
І я забылася пра яго існаванне.
Успомніла, калі пачала пісаць гэты аповяд.
А заўтра зноў забудуся, і ўжо - назаўжды. Хіба што, пакет мне выпадкова трапіцца на вочы, і я здзіўлюся: "Што гэта?"