Яшчэ тая сабака
Да пад'езда, падсковаючы, падбегла вялікая сухарлявая, бела-карычневая сабака ў вузкім маленькім і цесным намысніку. Намыснік здаваўся маленькім і цесным і вельмі смешным.
Шкада мне яе стала. А ледзь глыбей усплыло: ах, гэта ж тая дурніца з першага паверху, якая тады злёгку цапнула мяне за руку, за тое, што я падумала пра яе: "ах, гэта ж тая дурніца з першага паверху…" А яна тэлепаткай апынулася.
Калі б на ёй цяпер не было намысніка, то, напэўна, ізноў цапнула б мяне за руку за гэту насмешку. А ў намысніку ў яе разумнейшы выгляд, чым без яго.
Нездарма ж кажуць, калі жадаеш здавацца разумней, не брашы…