Гаспадыня двара
Па дарозе на працу ва ўтульным прахадным панадворку я ўбачыла зграйку галубоў і ўзрадавалася: вось каму я пакрышу рэшткі батона, які трэба выкінуць.
І крыху ўбаку ад сцяжынкі, па якой усе ходзяць, на зручнай выдратаванай пляцоўцы, я стала крышыць і сыпаць дробкі батона на зямлю.
Галубы таўкліся пад нагамі, як куры, і адважна лезлі амаль на ногі.
Пакрышыўшы ўсё, я адышла ў бок і азірнулася, каб палюбавацца галубінай трапезай.
Галубы дружна і прагна дзюбалі, не забываючы пры гэтым біцца паміж сабой.
Тут прыляцела варона і ўзмахнула дзюбай.
Галубы імгненна паляцелі на бяспечную адлегласць і сталі адтуль назіраць за варонай.
А варона, агледзеўшы вызваленую пляцоўку, яшчэ крыху застрашліва паківала сваёй грознай дзюбай, а потым не спяшаючыся, з годнасцю і важна дзяўбнула маленькую дробку.
Я не стала ўмешвацца ў птушыныя справы і пайшла далей.