Машыністка
Электрычка ў мятро шалёна імчалася па сваім рэйкавым шляху. Са свістам, скрыгатам, і заўзятай песняй колаў на стыках рэек, якая прарывалася скрозь шум:
ПарАм-ПарАм --- ПарАм --- ПарАм-ПарАм-ПарАм…
Пасажыры ў электрычцы стаялі шчыльнай масай, амаль упрытык адзін да аднаго.
У сярэдзіне натоўпу стаяла дзяўчына, у слухаўках і са смартфонам у руках.
На экране смартфона ў яе імчалася дрызіна, спрытна лавіруючы на трох чыгуначных шляхах паміж стаячымі саставамі цягнікоў. Дзяўчына кіравала дрызінай. Трэба было своечасова заўважыць наперадзе састаў, і своечасова звярнуць на суседні шлях.
А сапраўдная электрычка імчалася па сапраўдных рэйках, пасажыры хісталіся, сутыкаючыся з дзяўчынай. Дзяўчына шыпела пры гэтым з незадавальненнем, але, не гледзячы на штуршкі, працягвала спрытна кіраваць дрызінай. І дрызіна імчалася, спрытна лавіруючы паміж саставамі, якія раптоўна з'яўляліся наперадзе…
- Вы на наступнай выходзіце? - спытала я яе.
Дзяўчына не зразумела, што мне ад яе трэба.
Зняла слухаўкі і перапытала:
- Што?
- Вы на наступнай выходзіце? - перапытала я.
Дзяўчына адсунулася ў бок, а дрызіна ў гэты момант патрапіла ў аварыю, паколькі ёй тым часам не кіравалі. А шкада.