Усміхніцеся, рэвізоры!
…Еду ў 29 аўтобусе зайцам з несапраўдным праязным у кашальку. Сяджу поруч сярэдніх дзвярэй, як раз у мяне пад носам валідатар. На прыпынку Чэгладзэ - цэлая зграя кантралёраў, здаецца нават, некалькі зграй згрупавалася.
"Навошта мітусіцца, а раптам, яны не ў наш аўтобус…" - так не хочацца нікуды выходзіць. Адна група, абступіўшы высаджанага з нейкага транспарта зайца, пра штосьці з ім размаўляюць. Заяц задуменна глядзіць у неба, як быццам думае: "чому ж я не сокіл, чому не літаю…"
Але адна група сабралася зайсці ў наш аўтобус. Сканцэнтраваліся там на вуліцы, поруч дзвярэй, ля якіх я сяджу, і ў руках скрыначкі трымаюць для праверкі праязных. Чакаюць, калі дзверы адчыняцца. А я на іх гляджу і думаю:
"Вось, прыкрасць… Усёткі ў наш… Ну, добра. Праверу, як дзейнічае іх скрыначка на маім несапраўдным праязным"
Тут дзверы адчыніліся, рэвізоры сталі заходзіць у аўтобус, а я, гледзячы на іх, палезла ў пакет за праязным.
А рэвізоры - міма мяне, як быццам мяне і няма, - рынуліся ў глыбіню салона, дзе, напэўна, хтосьці нервова тузануўся. І адтуль тут жа пачуўся спалоханы жаночы голас:
- Я падносіла праязны, у мяне безлімітны…
Буду хадзіць пешшу.
У наступны раз не змагу так ціхамірна чакаць іх, таксама нервова тузануся.