Адкуль сланяня?
- Адкуль у цябе гэта сланяня? - спытала Наталі.
Я паглядзела на Наталі, потым на сланяня, потым ізноў на Наталі… І, пагрузіўшыся ў імгліста-салодасныя ўспаміны, і ўздыхнуўшы, сказала:
- На смеццевай звалцы падабрала…
Падманула я Наталі. Не на смеццевай звалцы я яго падабрала. Усё было больш празаічна. Зняла я яго са смеццевага кантэйнера поруч свайго пад'езда.
Ляжаў ён там узбоч, побач з кучай смецця носам уніз. І выгляд у яго быў такі няшчасны, як у зрынутага анёла.
Тры разы я праходзіла міма яго ў гастраном і зваротна. І кожны раз сэрца сціскалася ад болю. Ляжыць… Зваліўся з неверагоднай вышыні… Разбіў нос… Балюча яму і крыўдна…
А разумная свядомасць кажа: ды што ты, гэта ўсяго толькі тканевая цацка, якую хтосьці за непатрэбнасцю выкінуў.
У чацвёрты раз я не вытрымала і, захапіўшы з сабой лішні поліэтыленавы непразрысты пакет з ручкамі, пайшла да смеццевага кантэйнера і, аглядаючыся па баках, хутка запхнула сланяня ў пакет.
Дома я замачыла сланяня ў вядры з пральным парашком.
Потым, выпадкова вызірнуўшы ў акно, убачыла, што смеццевы кантэйнер пусты.
Своечасова я яго выратавала.
З тых часоў ён і стаіць у мяне на працоўным стале, як талісман. Сістэмны блок падпірае, вясёлы такі.
Зручна, есці не просіць, не гадзіць. І цешыць сваім вясёлым выглядам.