Цыганка па беларуску
Яркі, цёплы, летні дзень. Выходжу пасля працы праз завадскую прахадную на вуліцу Кульман. Падыходзіць да мяне жанчына. Зусім звычайная жанчына, нічым не характэрная. З захапленнем глядзіць і кажа:
- Ой, якая кофтачка прыгожая? Самі вязалі?
- Але, сама, - адказала я, - і пайшла ў бок Камароўкі.
Яна ідзе са мной побач, і мы пра кофтачку размаўляем.
Потым яна пачала штосьці распавядаць, нешта такое глабальна сусветнае.
Потым да мяне дайшло, што гэта цыганка, і не распавядае яна мне нешта абстрактнае, а варожыць на хаду.
І падумала я саркастычна: "Калі ты такая празорлівая, то як ты не бачыш, што ў мяне ў кашальку пуста?"
А яна ўсё распавядае і распавядае, а мне становіцца ніякавата, што яна вось так стараецца, а заплаціць мне ёй няма чым.
Хутка яна перапыніла свае вяшчанні, і намякнула пра плату, хоць колькі-небудзь.
- І колькі? - спытала я.
- Хоць бы тысяч дзесяць, - сказала цыганка.
- У мяне ўсяго адна тысяча, - сказала я ёй, і паказала адкрыты кашалёк.
- Ну, дай хоць бы адну.
Я аддала ёй гэту тысячу, і бачыла, якая яна незадаволеная.
Затое я сабой была задаволена, што забылася зняць грошы з рахунку.
Калі я прыехала дадому, тут жа зняла сваю прыгожую кофтачку, і замачыла яе тазіку з вялікай колькасцю пральнага парашка. Каб змыць цыганскія варожбы.