Шквальны снег
Хронікі 15 сакавіка 2013 года
- Да нас ідзе снежны шквал, - паведаміў Мікола, як толькі ўвайшоў і прывітаўся.
"Як цікава", - падумала я, - "цікава паглядзець, як гэта будзе выглядаць: "ня згі не відаць, збіліся мы, што рабіць нам"… Ні разу не бачыла".
А Мікола пабег у цэх працаваць.
Праз дзве гадзіны ён з'явіўся і паведаміў:
- У Ірэны сёння дзень нараджэння. А ніхто нас не папярэдзіў. Будзем віншаваць?
У Ірэны два гады назад загінуў сын. Скончыўшы школу з залатым медалем і інстытут з чырвоным дыпломам, ён уладкаваўся ў прэстыжную фірму на цікавую, высокааплатную працу, жаніўся на цудоўнай дзяўчыне, прыгажуні. І паехалі яны з маладой жонкай у вясельнае вандраванне, у Еўропу. І там, на моры, яго накрыла хваляй і выкінула на бераг труп.
- Якое можа быць свята, - сказала я, - Ірэна яшчэ ў сябе не прыйшла пасля страты сына.
- А яна і ніколі не ачуецца, - сказаў Генадзь Мікалаевіч, - гэта на ўсё жыццё.
А Микола, радасна ўзбуджаны, пабег на Камароўку за цукеркамі і кветкамі.
***
Пасля абеду я выпадкова паглядзела ў вакно. У паветры кружылася напаўпразрыстая белая заслона, месцамі закручваючыся ў спіралі і іншыя складаныя фігуры.
Вось яно, пачалося!
***
У канцы дня зноў прыскакаў Микола і паведаміў:
- Пайду Ирэну віншаваць.
Мне была незразумелая яго радасць: ідзе на дзень нараджэння з адценнем памінак, і цешыцца.
А яму была незразумелая мая рэакцыя, што ён раптам крыкнуў раздражнёна:
- З Бараўлян сказалі прыехаць! Аўтобусы не будуць хадзіць!...
- А табе, што, у Бараўляны трэба ехаць? - здзівілася я.
- У мяне жонка там, - усё гэтак жа раздражнёна крыкнуў Мікола, - ёй трэба адтуль прыехаць!, - і ўцёк з кубкам на дзень нараджэння да Ірэны.
***
Я вырашыла не затрымлівацца на працы, каб без праблем дабрацца дахаты.
Калі адкрывала ўваходныя дзверы, адчула супраціў: знадворку да дзвярэй намяло вялікую гурбу снега. А як Кастусь Пятровіч пасля другой змены будзе вяртацца? Можа, наогул на вуліцу не выбярэцца?
***
На станцыі мятро гармідар, у касы за жэтонамі не чарга, а натоўп, які запаўняе ўсю вольную прастору.
Добра, што ў мяне праязны білет.
Па ўсходах да платформы людзі ішлі не натоўпам, а лавінай. Усёткі нас трагедыя на Нямізе чамусьці навучыла. Ніхто не нерваваўся, не мітусіўся. Усё ішлі павольна і вельмі спакойна: "Уратуй, Божа, ад цісканіны".
Ня гледзячы на такі вялікі натоўп, на платформе было досыць вольна. І на электрычку я села без праблем.
***
А вось потым, калі выйшла з мятро, і да хаты засталося даехаць пяць прыпынкаў на аўтобусе, пачаліся праблемы.
Аўтобусы не хадзілі.
На аўтобусным прыпынку калыхаўся велізэрны натоўп народа. Нават калі аўтобус прыйдзе, усё не сядуць, і я пайшла пешшу.
І не адзін я. Па ўсёй вуліцы павольна валакліся людзі, скрозь моцны вецер з калючым снегам у твар.
Калі я прайшла два прыпынкі па Ляшчынскага за сорак хвілін, адмыслова засякала час, у мяне на лбу ўтварылася скарынка лёду, а ўсе валасы, якія выбіваліся з-пад шаліка, ператварыліся ў тоўстыя лядзякі.
***
На скрыжаванні Ляшчынскага і Матусевіча, я, трохі павагаўшыся, пайшла не дахаты, налева, а направа, "На тыдзеньчык". Вецер са снегам і тут дзьмуў у твар. Там ёсць банкамат, усярэдзіне, а не на вуліцы. Можна праверыць, ці перавялі абяцаную зарплату на заўтра, а заадно закупіць, тое, што трэба.
Грошай на рахунку яшчэ не было.
***
Калі я ішла зваротна, вецер ізноў дзьмуў у твар. Нейкая жанчына на прыпынку, міма якога я праходзіла, сказала сваёй сяброўцы: "Вецер змяніў напрамак".
Ну, вядома, гэта ён адмыслова для мяне змяніў напрамак: каб увесь час дзьмуць мне ў твар.
І пайшла я дахаты кругамі, каб у дварах не ўгразнуць у глыбокім снегу.
***
У суседнім двары ў дома стаяла "Хуткая дапамога". На насілкі ўкладвалі бабульку, захутаную ў чырвоны плед. Яна застыла ў сядзячым становішчы, і санітары не ведалі, як яе такую пакласці на насілкі.
- Ёй будзе балюча, - казала дзяўчына-санітарка.
Я гэту бабульку апошні час часта бачыла: сядзіць на лаўцы, захутаўшыся ў чырвоны плед, дрэмле…
***
Я пацягнулася далей, скрозь снежны вецер, дахаты, засталося зусім недалёка, метраў трыццаць…