Савецкая якасць з нагрузкай
Ля гастранома шэрагамі сядзяць жанчыны і гандлююць, хто чым. У адной з іх, ля самай сцяжынкі, лук. Ідэальны, кругленькі, цыбулінка да цыбулінкі, відаць, што крамяны. І шалупіна, тонкая і пругкая, блішчыць на сонцы.
- Колькі каштуе лук? - пытаюся.
- Дванаццаць…
- Пару цыбулін не прадасцё?
- У мяне толькі кілаграм, - нейкім вінаватым тонам кажа жанчына. І я іду далей, не патрэбен мне кілаграм.
У гастраноме лук таксама прадаецца, па сем восемсот, пафасаваны ў пакеты, узважаны, з прылепленымі цэннікамі.
І ў кожным пакеце лук рознакаліберны: некалькі буйных, некалькі дробных і адна-дзве гнілыя.
"Ну, што вы жадаеце? – пытаюся ў сябе голасам прадаўшчыцы. - Жадаеце купляць танны лук? Атрымлівайце гнілы ў нагрузку…"
І абураюся сама сабе ў адказ, як пакупнік: "Я, што вам, свіння, гнілы лук купляць?..."
І стаю я так і перажываю над гэтым лукам, і над свінскім стаўленнем да нас, да пакупнікоў.
Потым не вытрымала і падышла да маладзенькай прадаўшчыцы, якая ўзважвала гародніну-садавіну.
- Дзяўчына, дастаньце гэту цыбуліну. Яна зусім мяккая і трэснутая. Навошта мне гнілая цыбуліна?
І адбыўся цуд. Дзяўчына дастала, і паўторна ўзважыла астатні лук, і наляпіла новы цэннік па-над старым.
А калі я пайшла на касу, яна стаяла і задуменна круціла ў руках вынятую цыбуліну…
Можа, падкладзе ў іншы пакет. І іншы, не такі пераборлівы пакупнік купіць яе…