Ах, мама, ты даўно забыла…
Сяджу ў напаўцёмным змрочным пакоі бліжэй да вакна на ніжнім ярусе двух'яруснага ложка. Такіх ложкаў у пакоі чатыры, два злева і два справа. Ля вакна - стол. Побач з ім - крэслы. Заходзяць Анька з Лількай і, не заўважаючы мяне, ідуць да стала. Лілька садзіцца на ніжнім ярусе ложка насупраць мяне, а Анька - на крэсла ля стала.
- Што, вершыкі папісваешь? - з іроніяй пытаецца Анька ў Лількі.
- Так, - збянтэжана адказвае Лілька.
- Ну, пачытай што-небудзь…
Лілька дастае сшытак і пачынае чытаць усхваляваным голасам:
- Ах, мама, ты даўно забыла…
і кажуць, што я недатыка…
Давай, паразмаўляем шчыра..
Хоць я, вядома, так наіўна,
Бо я ў яго другая жонка,
Але…
- Стоп, стоп, стоп! - закрычала я, - чацвёрты радок нікуды ня варты!
- Каравы? - спытала Лілька
- Не, рыфма "ла" - "на" ідыёцкая…. - сказала я і прачнулася.
…- Якая другая - павольна і сонна цяклі думкі, - пятая яна ў яго ці чацвёртая, не памятаю дакладна. І сама яна з ім развялася. Пакінуўшы сабе як сувенір прыгожае яго прозвішча. А ён згінуў у невядомым кірунку. Шкада дурня. Можа, ужо і ў жывых няма...
… І пранесліся ў галаве на грані засынання яшчэ два бессэнсоўныя радкі. Можа, таксама з Лільчынай паэзіі.
Дзесьці на свеце, быццам бы ў пекле
бабка касая едзе на патэльні…
...І ў апошні момант успыхнула: так гэта ж у палявым лагеры недалёка ад Незавертайлаўкі...