Не руш мае кветкі
Композитор Андрей Столярик http://www.proza.ru/avtor/stolyarikandre
http://www.stihi.ru/avtor/stolyarikandre
***
…Вельмі падабаюцца мне свежыя парасткі елі, маладое лісце ліпы, кветкі шыпшынніка…
Праходзячы міма куста шыпшынніка, машынальна саскубаю напаўраспушчаную кветку.
І тут у мяне са жмені павольна і задуменна вылятае чмель, і таксама задуменна кудысьці ляціць…
Мне стала сорамна перад ім. І чаму ён мяне не ўджгнуў?
Можа, падумаў, што гэта карова ці каза, і вырашыў не кранаць…
***
Неба павольна зацягвала шэрай заслонай...
- Ну, як там дождж?
- Ды дробны, глупства...
А дождж усё ўзмацняўся... Павольна... Паступова... Ператвараўся ў лівень... І вецер узмацняўся... Павольна... Паступова... Ператвараючыся ў моцны шквал.
- Ну, вось, зараз лівень, здаецца...
А вецер усё ўзмацняўся і ўзмацняўся і пад яго напорам сталі дрыжэць сцены.
Галоўнае, каб дом вытрымаў, не паваліўся. І хутчэй бы гэты вецер супакоіўся.
Да вакна падплыў моцна дэфармаваны пузыр, падплыў і свеціцца.
Патыкаўшыся ў шыбу, пузыр раззлаваўся, і як належыць шаравой маланцы, якая паважае сябе, падарваўся з аглушальным грукатам....
Потым падплыў яшчэ адзін дэфармаваны пузыр, падплыў і свеціцца....
І яшчэ...
І яшчэ...
Пасля чарговага выбуху шкло не вытрымала, лопнула, і ў ім ўтварылася вялікая круглая дзюра.
Я схапіла ізастужку і заляпіла дзюру трывала.
І тут заўважыла, што гэта ўсяго толькі тканіна, у сетачку.
І пайшла я шукаць скотч. Знайшла. Рэшткі на шпульцы. Накласці можна, але клей на ім высах. І трымаю я яго ў руках разгублена, то на дзюру гляджу, то на скотч, разгорнуты ў мяне ў руках, зусім бескарысны...
Што рабіць? А што калі проста цяпер наляціць цэлая зграя шаравых маланак...
***
- Ty wiesz, jak oderwac' kwiaty... - мармытаў чмель, выдзімаючы ўсё новыя бурбалкі...
(Дзякуй, Андрэй, за кампазіцыю і канцоўку)