Свет рухнуў
…Вочы ў яго былі бледна-блакітныя, як быццам лінялыя. І постаць яго і галава былі як быццам груба высечаныя сякерай з тоўстага бервяна і дрэнна абчасаныя. Зусім не прыгожы быў гэты Сцёпа, ды яшчэ і казаў на трасянцы. Дзярэўня, адным словам. І я неяк не вытрымала і сказала:
- У вёсцы араць-сеяць няма каму. А ўсё ў горад ірвуцца, у праграмісты ім жадаецца. Як гэты ваш Сцёпа, напрыклад…
- Ды ты што, - сказала мне Ленка, - Сцёпа такі таленавіты… Ён у нас самы разумны…
…Праз некалькі гадоў Сцёпа ўзначальваў Аддзел Перадавых Тэхналогій. І распавядалі, што спачатку прызначыць начальнікам гэтага аддзела жадалі палітычна пісьменнага і добра падкаванага камсамольскага актывіста. Але Сцёпа сказаў: ці я - ці ён…
Тады наверсе паўздыхалі-паўздыхалі і прызначылі Сцёпу начальнікам аддзела, горка пракаментаваўшы:
- Табе, Сцёпа, трэба творча працаваць, а не займацца адміністрацыйнымі праблемамі.
- Нічога, - сказаў Сцёпа, - зладжуся з тым і іншым. Не патрэбныя мне лішнія дармаеды з высокай зарплатай…
…Я таксама трохі працавала на Аб'екце Высокіх Тэхналогій. Гэты аб'ект спачатку стаяў у машыннай зале. Калі яго прывезлі, Сцёпа быў у адпачынку. І ўключаў яго аператар Федзя. Федзя нікому не давяраў уключэння аб'екта. Сам уключаў і сам выключаў у канцы працы.
Я была закахана ў Федзю. Хоць, у каго я тады толькі не была закахана. Лягчэй было пералічыць тых, да каго я была абыякавая. Маленькі, кругленькі, з бліскучымі, як сінія шкельцы, вочкамі, Федзя быў падобны на медзведзяня. Хадзіў хутка, як шарык катаўся, трохі ў раскачку. І пакуль я працавала, Федзя хадзіў кругамі вакол мяне. І мы ўвесь час размаўлялі пра тое пра гэта.
Калі Сцёпа вярнуўся з адпачынку, ён забраў гэты аб'ект да сябе ў пакой. Я была гэтым вельмі незадаволена. Дыскамфортна неяк: ісці працаваць не ў машынны зал, а ў нечы пакой. А таксама мне было сумна, што такім чынам спыніліся мае спатканні з Федзяй.
І вось прыходжу я ў пакой, дзе сядзеў Сцёпа са сваім калектывам і пытаю:
- Можна я папрацую на аб'екце?
Сцёпа паглядзеў на мяне. Вочы ў яго былі не ліняла-блакітныя, а цёмна фіялетавыя, як навальнічнае воблака, і сказаў:
- Ідзі, уключай, працуй…
І мне стала жудасна ад такога даверу. Як, самой уключаць?
І я пайшла. І ўключыла. І ўсё звычайна ўключылася, і запрацавала. І я ўзрадавалася ад такога поспеху.
І стала я працаваць самастойна. І Федзя павыветраўся з маёй памяці і сэрца. Выцеснілі яго гэтыя цёмна-фіялетавыя навальнічныя аблокі ў вачах Сцёпы. Хоць Сцёпу да мяне не было ніякай справы, мяне гэта не хвалявала.
Я купалася, я плавала ў гэтых навальнічных аблоках кожны дзень, прыходзячы на аб'ект і пытаючыся:
- Можна я папрацую?
І ён глядзеў і казаў:
- Ідзі, уключай…
…Неяк заходзіць да нас у пакой Ірка са Сцёпінага калектыва і аб'яўляе ўсім:
- Сцёпа звальняецца…
…І рухнуў свет. Я сядзела на крэсле і глядзела ў манітор. Вакол было звыклае працоўнае становішча. Але ўсё ж…
…Вакол мяне з грукатам бурыўся свет. Усё трашчала і расколвалася на бясформавыя, з вострымі крывымі гранямі шэрыя каменныя абломкі. І вакол віхурамі ўскідаўся і кружыўся шэры пыл хаосу.
І ўсё стала шэрым суцэльным хаосам…
Як жыць…