Ухмылка сатыра
***
…Амур сядзеў на сваім бела-ружовым зефірным крэселцы і старанна тачыў залатыя стрэлы. Стрэлы павінны быць тонкія-тонкія, не раніць, а вольна праходзіць скрозь поры. Трэба, каб страла, пройдучы скрозь два сэрцы і пакінуўшы ў іх іскры кахання, якім насычаны наканечнік, як бумеранг вярнулася да Амура. Часам стрэлы не вяртаюцца, затрымаўшыся ў чыім-небудзь сэрцы пры няўдалым стрэле. І тады даводзіцца прасіць Гефеста выкаваць новую стралу. Гефест, вядома, куе, але вельмі сярдуе пры гэтым…
***
…Ёсць у мяне такая слабасць: сярод маіх знаёмых мужчын няма ніводнага, у каго я не была б закаханая хоць бы нядоўга. Яны, вядома, пра гэта не здагадваюцца, але гэта нічога не змяняе. У дзень, калі ў нашым калектыве з'явіўся Балбатун у кампаніі іншых маладых адмыслоўцаў, мы адзначалі юбілей Юзэпы. І памятаю, як Ассоль адзначыла ўслых, калі яны натоўпам прыйшлі ў наш пакой:
- Колькі новай моладзі, і якія ўсе прыгожыя.
"Ну, прыгожыя, - падумала я, - толькі навошта гэта апавяшчаць". У мяне і думкі не было, што хто-небудзь з іх зможа закружыць мне галаву, паколькі іх узрост выходзіў за рамкі дапушчальнага дыяпазону. Ужо, вельмі маладыя для мяне…
***
...Ціха і музычна рыпнулі ўваходныя дзверы, і ў шчыліне, якая ўтварылася, з'явілася чырвоная і хітрая фізіяномія Сатыра.
- Мне мае знаёмыя акеяніды даслалі новую марку нектару, - сказаў ён ухмыляючыся, - я жадаю, каб ты яго прадэгуставаў і сказаў, ці сапраўды ён такі ўнікальны, як яны хлусяць.
- Некалі мне, на аперацыю ляцець трэба. А пачну дэгуставаць - трапнасць страчу. Бо я адным стрэлам павінен працяць адразу два сэрцы, у адваротным выпадку каханне будзе няшчасным. І я плакаць буду. А ад гэтага псуецца колер твару.
- Ды, не бойся, - праспяваў Сатыр, - акеяніда казала, што ён зусім не п'яніць, а наадварот, бадзёрыць. І трапнасць ад яго павінна палепшыцца.
- Ну, добра, давай, - з неахвотай сказаў Амур, і прыклаўся да рога, які ўручыў яму Сатыр. Неўзаметку для сябе ён вельмі хутка, і нават паспешна, не выпіў, а выжлукціў усё да дна. Затым выпусціў з рук пусты рог, а сам зваліўся са стульчыка ў мяккае зефірнае воблака і моцна заснуў.
А Сатыр, усміхнуўшыся драпежна і хітра, узяў чароўны лук і калчан з залатымі стрэламі, выйшаў і ціха, але шчыльна, зачыніў за сабой дзверы…
***
…Перыядычна я хадзіла да Крыстофера з рознымі дзяжурнымі пытаннямі. У тым жа пакою сядзеў Балбатун. Калі я праходзіла міма яго, ён паварочваў у мой бок галаву і глядзеў, усміхаючыся. Вушы яго закрывалі велізарныя слухаўкі.
- Дабрыдзень, - казала я Балбатуну.
Ён працягваў усміхацца, не адказваючы на маё прывітанне.
- Дабрыдзень, - паўтарала я, і ішла далей, так і не атрымаўшы зваротнага прывітання.
Аднойчы, калі я вяртаючыся ад Крыстофера, ізноў ішла міма Балбатуна, ён мяне спыніў і спытаў… Пра што спытаў? Не памятаю. Памятаю, што ён прымусіў мяне паглядзець яму ў вочы…
***
…Тут Сатыр злавесна ўхмыльнуўся, хутка нацягнуў лук і пусціў стралу…
***
…Я паглядзела яму ў вочы. І ўбачыла я глыбокі цёмны вір, берагі якога параслі асотам. І не было ў гэтага віра дна. А вада была цёмная і нерухомая. І незразумелая сіла пацягнула мяне туды, на дно. І было гэта невымоўнай асалодай….
***
…І ўсміхнуўся Сатыр ізноў, задаволены праробленай працай…