Калі котку не гладзіць…
"Калі котку не гладзіць, у яе высыхае спінны мозг"
…Пакуль мы з Галяй размаўлялі пра надвор'е, я, нахіліўшыся, пальцамі левай рукі злёгку дакранулася да коткінай патыліцы, якая драмала на падлозе злева ад мяне.
Котка рэзка тузанулася ў бок, і паглядзела на мяне, вытарашчыўшы вочы, са здзіўленнем, як дама на велікасвецкім балі, якой выпадковы незнаёмы лакей паспрабаваў паправіць пёры ў прычосцы.
- Не падабаецца ёй, калі чужыя яе спрабуюць пагладзіць, - сказала я, незадаволеная гэтым. Мне заўсёды здавалася, што коткі мяне любяць, паколькі сама я іх вельмі люблю. А вось, тузанулася, глядзіць са здзіўленнем.
- Але не падабаецца, - сказала задаволеная Галя, і ўзяўшы котку на рукі, стала яе ціскаць і жмякаць, як вялікую мяккую цацку. Котка трывала.
Тады Галя прыціснула да сябе котку, як маленькага дзіцяці, і мы працягнулі гутарку пра надвор'е.
А котка, прыціснутая да Галі вертыкальна, вялікая і шырокая, глядзела на мяне са здзіўленнем, і перыядычна тузалася, як ад удару электрычнага току.
- Адпусці ты яе, - кажу, - бачыш, ёй не падабаецца так сядзець.
І котка, як быццам зразумеўшы мае словы, моцна рванулася, і вырваўшыся ў Галі з рук, уладкавалася на падлозе ўжо справа ад мяне.
Размаўляем мы з Галяй пра надвор'е далей, а котка то дрэмле, то паглядае на мяне ўсё з тым жа адчужаным здзіўленнем.
І тады я са шкоднасці яшчэ раз дакранулася да коткінай патыліцы. І котка пацягнулася да маёй рукі, вочы яе зажмурыліся ад задавальнення. А я лёгенька, ледзь дакранаючыся, правяла рукой па яе галаве. І яшчэ раз, і яшчэ. І котка цягнулася і цягнулася да рукі, і ўпівалася асалодай так, як умеюць толькі коткі.
- Бачыш, як мяне коткі любяць? - сказала я Галі.
- Бачу, - пагадзілася Галя.
Напэўна, гэту котку ні разу не гладзілі.