Вечары над ліманам
Наш лагер размяшчаўся недалёка ад Днястроўскай гідраэлектрастанцыі, а таксама недалёка ад нас знаходзілася сяло з арыгінальнай назвай Незавяртайлаўка. Вада ў лімане была цёплая як у ванне, і мы хадзілі туды купацца. Памятаю, неяк, выходжу з вады, і адчуваю, проста ўсёй скурай адчуваю, што на мяне хтосьці глядзіць, і не проста глядзіць, а любуецца. Тады я стала падыгрываць, ішла павольна, як быццам гэта мая родная стыхія, і я тут нарадзілася і жыву, і мне няма ні да каго справы. Спакойна накінула на сябе, прама на мокры купальнік, халат і стала спакойна і павольна сушыць ручніком валасы.
…Тады падышоў да мяне нейкі абарыген і сказаў:
- Ты з вады выходзіла як сама Афрадыта…
Вось так, такімі мы былі ў маладосці.
…Успамінаючы зараз наш стройотряд, я думаю, што ўсе дзяўчаты ў нас былі, без выключэння, прыгажуні. Усе вельмі розныя, і кожная па-свойму вельмі прыгожая. Але асабліва вылучалася сярод нас Света, яе прозвішча я не памятаю, і к таму ж яна была не з нашага факультэта, а з хімфака. Света была падобная на кіназорку. Калі б яна жыла ў старажытнай Грэцыі, то скульптары б станавіліся ў чаргу, каб ляпіць з яе сваю Венеру. У Малдавіі, там дзе мы працавалі на палях, скульптараў не было. Калі мы вярталіся з поля ў лагер, абавязкова якая-небудзь машына тармазіла побач са Светай, і ехала павольна, і кіроўца на ходу спрабаваў яе улешчывать-спакушаць з ім пракаціцца. Света ішла моўчкі, усміхаючыся, і ігнаравала: у нас у статуце было строга прапісана: на машынах-матацыклах з незнаёмцамі не катацца.
Неяк увечар пасля працы мы натоўпам шпацыравалі, было весела, жартавалі, смяяліся, спявалі песні. Тут ізноў прыстоілася нейкая машына, едзе побач, і нейкая яна лішняя, чужая, замінае ўсім. Усё неяк засумавалі, настрой сапсаваўся. Тады я, гледзячы ў зямлю, ціха спытала:
- Хто-небудзь свістаць умее?
І тут раздаўся такі хвацкі, такі разбойніцкі свіст, што проста люба-дорага. Хтосьці з атрада "Беларусь" пастараўся. А машына імгненна сарвалася з месца і знікла, як быццам яе і не было.