Грэх
Я яшчэ ў школе добра засвоіла правіла: "Ад сесіі да сесіі жывуць студэнты весела, а сесія ўсяго два разы ў год…". Таму, калі паступіла, адразу пачала жыць весела, у меру свайго разумення гэтага слова. І сяброўка мне падабралася пад стаць мне: такая ж легкадумная, мы разам і весяліліся. І толькі на чацвёртым курсе я нечакана выявіла, і вельмі здзівілася, што ёсць студэнты, якія вучацца не толькі падчас сесіі: калі нам у пакой падсялілі нашу аднакурсніцу Лену, якая кожны дзень добрасумленна штосьці вучыла.
…Неяк у кнігарні я ўбачыла вялікі плакатны партрэт Леаніда Ілліча. Купіла яго і павесіла ў сябе ў інтэрнаце, над ложкам.
Сядзім мы неяк увечар. Ціха. Кожны заняты сваёй справай. Раптам расчыняюцца дзверы, і ўвальваецца ў пакой нейкі незнаёмы малады чалавек:
- А, дзяўчаткі!... - пачаў ён. Што далей ён жадаў сказаць, мы так і не даведаліся. Выпадкова зірнуўшы на сцяну, ён вырачыў вочы, сківіца ў яго адвісла, і ў такім стане, заднім ходам ён павольна адступіў з пакоя. Калі б мы жадалі яго выставіць звычайным спосабам, так хутка не атрымалася б…
…За тры дні, дадзеныя для падрыхтоўкі да іспыту па матэматычным аналізе, я вывучыла толькі трэцюю частку канспекта. Астатнія дзве траціны проста прагартала за апошнія хвіліны. Таму нічога дзіўнага не здарылася, што, выцягнуўшы квіток, я выявіла, што адказаць на першае пытанне не магу. Фармулёўку тэарэмы ўспомніла, перад вачыма выразна прадставілася старонка майго канспекта, дзе быў напісан яе доказ, а таксама чарцёж да яго. А сам доказ выслізнуў. Я ўзмоцнена напружвала ўнутраны зрок, каб убачыць не толькі старонку, але і тэкст, напісаны на ёй. Але нічога не атрымлівалася…
...Тады я паслала сігнал SOS, і Лена, якая сядзела перада мной, хутка і неўзаметку выцягнула са сваёй "бомбы" патрэбны лісцік і перадала яго мне…
Доказ тэарэмы быў напісан блакітным атрамантам, а ў мяне была шарыкавая ручка з фіялетавым стрыжнем.
І толькі я памкнулася перапісаць усё на чысты лісцік, як мяне паклікалі адказваць.
Людміла Паўлаўна паглядзела на доказ, на незвычайны колер атраманта, а потым на маю шарыкавую ручку, і няўзброеным вокам заўважыла, што мая ручка не мае ніякага стаўлення да тэксту, напісанаму асадкай, але нічога не сказала.
Яна проста дала мне чысты лісцік і загадала напісаць на ім формулу, і пакуль я пісала, моўчкі і дэманстратыўна звярала колер літар і почырк на абодвух лісціках. А я рабіла выгляд, што нічога не заўважаю. Потым яна прымусіла мяне рашаць ураўненні, яшчэ пісаць розныя рады, формулы… Памучыўшы мяне некаторы час, яна ціха сказала:
- Калі б ты не адказала хоць бы на адно пытанне, то я вось з-за гэтага, - яна патрэсла лісцікам, напісаным блакітным атрамантам, - паставіла б табе "незадавальняюча". А так стаўлю "задавальняюча", і на большае не разлічвай.
Я нічога не сказала, і спрачацца не стала, паколькі мне пашанцавала, што Людміла Паўлаўна са сваімі дадатковымі пытаннямі не выходзіла за межы той траціны канспекта, якую я паспела вывучыць…
… Потым я даведалася, што Лена атрымала "незадавальняюча", і ёй прыйшлося пераздаваць іспыт. Казалі, што, Людміла Паўлаўна, убачыўшы падобны лісцік з блакітным тэкстам, нават слухаць яе не стала… Ці, можа, ёй не пашанцавала з дадатковымі пытаннямі… Але, што там не кажы, вінаватая ў гэтым я. Мой грэх...