Маццаства
…Пазнаёмілася я неяк з адным замежнікам.
Дакладней, гэта ён са мной пазнаёміўся.
Усё чапляўся і чапляўся да мяне на вуліцы:
- Дзяўчына! Як ваша імя? Давайце з вамі пазнаёмімся, - і пры гэтым спрабаваў схапіць мяне за рукаў.
А сам маленькі, худзенькі, і макушка яго была ніжэй майго пляча.
І я ўвесь час прымала яго за в'етнамца, прычым кожны раз за іншага.
- І што гэта в'етнамцы да мяне ўвесь час чапляюцца? - скардзілася я Людцы.
А Людка толькі хіхікала ў адказ.
Але аднойчы ён пачаў да мяне чапляцца не на вуліцы, дзе я магла прамінуць, схаваўшыся за Людку, а на прыпынку, дзе я чакала трамвай. Ішоў дождж, а я легкадумна ела марозіва.
- Дзяўчына, як ваша імя?
Бегчы было няма куды, ды і не жадалася. Жадалася дачакацца трамвая і ехаць дадому. І тады я з ветлівасці спытала:
- А ваша?
- Абдула Пэдра, - адказаў ён.
І краіну ён назваў, з якой ён да нас у Менск прыехаў. Толькі я не запомніла, дрэнна ў мяне з геаграфіяй. Запомніць, дзе знаходзяцца розныя ўсялякія акіяны, не магу. Тым больш краіны і іншыя драбнейшыя аб'екты. Памятаю, што назва была нейкая птушына-агародная. Як быццам, Папрыка?
І задумалася я над яго імем. Доўга думала, а потым спытала:
- А што тут прозвішча і што імя?
- Тут няма ні прозвішча ні імя, - адказаў мне Абдула Пэдра, - калі перавесці на вашы паняцці, тое гэта маццаства і імя па бацьку. А імёны мы хаваем, каб не сурочылі нас.
І я яму тады сказала, што зусім не жадаю знаёміцца з в'етнамцам з краіны з курынай назвай, ды яшчэ і без імя,
- Я не в'етнамец, а папрыканец, - пакрыўдзіўся ён, павярнуўся сышоў.
І больш я яго не бачыла…