Пунсовыя парасяты
Не валодаючы багатай фантазіяй, мы, на агульным зборы, па нечай прапанове, абралі назву для нашага будатрада - "Пунсовыя ветразі".
І паляцелі ў Малдавію на ўборку памідораў пад гэтымі пунсовымі ветразямі.
У першы дзень нас паслалі на ўборку гароху. Яго трэба было вырываць з коранем і гарнуць у кучы. Мы прыдумалі новую тэхналогію: сталі дружна уздоўж гарохавага поля, і адначасова сталі скручваць гарохавую расліннасць, як дыван на падлозе, у трубку. Выдатна ў нас атрымалася, і, галоўнае, хутка. Пры гэтым пыл мы паднялі да самага неба, а спякота стаяла страшная, і пыл пакрыў нас тоўстым шэрым пластом. Калі б мы сталі чорныя, можна было б сказаць: мы сталі чорныя, як негры. А так, мы сталі шэрыя, параўнаць не з кім.
Мы так ганарыліся зробленай намі працай, і так ганарыліся пылам, які пакрываў нас, што, калі нам прапанавалі на поле памыцца: там былі душавыя кабіны, мы адмовіліся, і вырашылі данесці свой пыл да лагера, каб студэнты з інстытута культуры, што прыехалі сёння (атрад "Беларусь") убачылі, што мы, у адрозненне ад іх, ужо цэлы дзень адпрацавалі, і зарабілі ганаровы пыл.
І вось, падыходзім мы да лагера пыльным строем, а чысценькія беларусы сядзяць на лаўках і платах, а мы ідзём паміж імі, як на парадзе, ганарліва задраўшы насы.
І тут хтосьці з беларусаў крыкнуў:
- Ды якія яны "пунсовыя ветразі", гэта сапраўдныя пунсовыя парасяты.
І засмяяўся. І яны ўсё засмяяліся.
Так, не ацанілі яны наш працоўны шэры пыл…