Я чакаў цябе вечнасць
- У Коніка можна купіць яго кнігу вершаў, - сказала мне Светка.
Не была я знаёмая асабіста з Конікам. Усе зносіны абмяжоўваліся ветлівым "Здрасьце" на калідоры. Я, напрыклад, не магла падысці да яго і пагаварыць пра надвор'е… ці пра здароўе… І, наогул, ні пра што.
А вершы? Не люблю чытаць вершаў. Аддаю перавагу прозе. Ну, а верш? Не паспееш пачаць чытаць яго, як ён тут жа скончыўся. І трэба другі пачынаць чытаць, перастройвацца. А гэта нудотна. Іншая справа, проза. Чытаеш, чытаеш… Дзень, другі, трэці. Суперажываеш героям, атрымліваеш асалоду.
А вершы Коніка? Ці наўрад што-небудзь добрае там знойдзецца. Але трэба купіць і прачытаць хоць бы з ветлівасці.
- Дзякуй, Светка, абавязкова куплю, - сказала я і тут жа пайшла ў цэх шукаць Коніка.
А Конік у цэху, злосны і раздражнёны, лаяўся з кімсьці з нагоды дрэннай арганізацыі працоўных месцаў. І баялася я да яго падысці, асцерагаючыся патрапіць пад гарачую руку. І стаяла ў старонцы, назіраючы з боку шумную сцэну.
А Конік, атлаяўшыся, усеўся проста на крэсла, утаропіўся ў манітор і стаў засяроджана працаваць.
Заняты. Працуе. Страшна падыходзіць з такімі дробязямі, як кнігу купіць.
павагаўшыся хвілін пяць, я ўсё ж адважылася і, перадужаўшы дрыгаценне ў каленках, павольна падышла да яго стала. Але спазмы сціснулі горла, і я слова не магла вымавіць. І тут Конік адарваў погляд ад манітора і паглядзеў на мяне. І зазірнула я яму ў вочы, і пагрузілася раптам у воды несмяротнай Леты, велічнай, старажытнай і марудлівай. І праплыла я па гэтай вадзе ў адно імгненне ад бягучага моманту да самых вытокаў, да таго, калі наш свет толькі ўзнік.
І прагучаў у мяне ў мозгу голас:
"…Я чакаў цябе. Цяклі тысячагоддзі, а я ўсё чакаў цябе. Чакаў, чакаў, зняверыўся і перастаў чакаць… Але ты прыйшла, так раптам, і зараз боль сыходзіць…"
І душа мая перавярнулася ад такіх думак і затрымцела ў лад ім.
Але сказала я бестурботным тонам:
- Кажуць, у вас кнігу можна купіць.
Як ён узрадаваўся. Вочы заззялі, і ён сказаў:
- Заўтра прынясу.
Вяртаючыся да сябе, я падумала: а спытай у яго пра Лету і тысячагоддзі чакання? Што б ён адказаў? Сказаў бы, што і ў думках нічога падобнага не было.
Так адкуль з'яўляюцца такія дзіўныя думкі?