Не сячыця з гарачкі…
…Грэшная я. Вельмі грэшная. Ада няма. І Рая таксама няма. Усе пакаранні за свае грахі мы атрымліваем у гэтым жыцці. Мы, ці нашы дзеці. Ужо, лепш, хай мы.
За які са сваіх грахоў я тады была пакарана, не ведаю. Ды гэта і ўсё роўна.
А пакаранне выявілася ў тым, што павінна я была заплаціць пяцьсот даляраў як кампенсаванне матэрыяльнай шкоды за адну з Сашкіных легкадумных выхадак. Не было ў мяне грошай у запасе на штрафы.
Патэлефанавала я брату. Знерваваўся ён вельмі моцна, і сказаў, што грошай у яго няма, але ён падумае і ператэлефануе. Ператэлефанавала сястра і істэрычным голасам стала адчытваць мяне за тое, што прыстаю да брата, і што сама вінаватая. Я не стала далей слухаць і паклала трубку. Яна тэлефанавала яшчэ некалькі разоў, але я да тэлефона не падыходзіла.
І пайшла я тады па знаёмых. У чужых, так аказалася, лягчэй грошы пазычаць
Доўг я вярнула за паўгода. Жадала разлічыцца хутчэй. Я купляла не думаючы кожны месяц па сто даляраў, а потым выяўляла, што ад зарплаты засталася такая драбніца, на якую і два дні не пражывеш.
Тады я стала вязаць гаплікам кофтачкі і хадзіць з імі па заводзе: а, раптам, хто-небудзь захоча купіць. Агідны занятак. Як ні дзіўна, час ад часу пакупнікі знаходзіліся.
Запомніўся адзін непрыемны выпадак. Дала я тры мадэлі сваёй сяброўцы, якая працавала ў паліклініцы, паказаць яе калегам. Каб не ламаць галаву кошт я паставіла аднолькавы і дадала, калі купяць усе тры, то зніжка дваццаць адсоткаў. Доўга яны там думалі, усё ніяк не маглі вызначыцца, напэўна, тыдні два. Потым я не вытрымала і спытала: калі, урэшце. І атрымала адказ: жадаюць адну са зніжкай. Я раззлавалася і сказала, хай вяртаюць.
Настрой сапсаваўся моцна з-за гэтай дробязі. Іду праз завадскі двор, а так на душы гідка, так гідка, сіл няма. Угаворваю сябе, што дробязі гэта. Адпусціць, быццам бы. А потым націсне з новай сілай.
А потым, відаць, згулялі модныя ў той час радыёперадачы пра вампіраў. Здалося мне, што з душы выходзіць у мяне прамень і накіраваны ён кудысьці ўгару, у бясконцасць. І выцякае з мяне па гэтым прамяні энергія, таму, напэўна, і накатвае на мяне цяжкая хваля. І куды? Да вампіршы той?
Узвар'явалася я жудасна. На маё шчасце, двор быў пусты, і нада мной пасмяяцца было няма каму. А я рабром правай далоні рэзка перасекла гэты прамень, які выцякаў з мяне. І адразу стала лёгка і радасна. Больш не накатвала хваля моташнай гадасці.
Калі я прыехала дадому, а працаваць я тады любіла ў другую змену, было ўжо 23 гадзіны ночы, Сашка сказаў, што яму дрэнна, што ён задыхаецца. Я спалохалася: так, што я перасекла? І выклікала хуткую дапамогу.
Найблізкія два гады Сашка тры разы па два тыдні ляжаў у лякарні, і кожны раз везлі яго туды па хуткай дапамозе.
У трэці раз яму стала дрэнна напярэдадні Новага Года, 30 снежня.
Сяджу я ўвечар, 31 снежня адна дома і гляджу тэлевізар. І тут званок раздаецца:
- Неадкладна прыязджайце і забярыце вашага сына! Ён парушыў бальнічны рэжым. Вылез па трубе праз вакно і хадзіў у краму за гарэлкай.
І панеслася я, на навагоднюю ноч гледзячы, праз увесь горад у лякарню.
Лекары спрабавалі аддаць мне бутэльку гарэлкі, але я не ўзяла:
- Не наша, кажу, у Сашы грошай не было.
Потым мы доўга стаялі на прыпынку, і дачакаліся пустога тралейбуса да Новага Года. Кіроўца грошай з нас за праезд браць адмовіўся:
- З новым Годам! - сказаў, - дзе спыніцца?
- Бліжэй да мятро, - сказала я
Ў мятро з нас грошай за праезд таксама не ўзялі і таксама сказалі:
- З Новым Годам! Праходзьце хутчэй!
У свой мікрараён мы дабраліся толькі а другой гадзіны ночы. І ад мятро пайшлі два прыпынкі пешшу. Народу на вуліцы было шмат.
І з усіх бакоў, і зверху, і, здаецца, нават пад нагамі выбухалі петарды.
Было шумна, гучна і весела.
Быў Новы Год.
А да Каляд Сашку па хуткай дапамозе зноў адвезлі ў тую ж лякарню.