У Маскву за вёсламі
***
Збіраюся ў Маскву, у камандзіроўку на адзін дзень. Ці то адвезці штосьці, ці то прывезці, не памятаю.
Падыходзіць да мяне Марынчын прыяцель, Грынь і кажа:
- Прывязі мне з Масквы вёслы.
Я ўспрымаю гэта як жарт і пытаюся:
- Можа, заадно, і лодку. Што там драбязніцца?
- Лодку ты мне прывязеш у наступны раз… А цяпер - толькі вёслы… Яны лёгкія, складныя, я цябе на вакзале сустрэну.
***
Заходжу ў Маскве ў "Спорттавары".
- Вёслаў у нас няма, - паведаміла мне прадаўшчыца і дала маленькую кніжачку з тэлефонамі і адрасамі.
Падыходзіць да мяне добразычлівы грамадзянін і кажа:
- Давай, дапамагу знайсці.
Ніякавата неяк было адмаўляцца. Такі ветлівы. Пайшлі мы з ім да тэлефону-аўтамату. Узяў ён у мяне кніжачку з тэлефонамі і пару двушак. Патэлефанаваў раз - не. Другі раз - ёсць.
І кажа мне:
- Дай рубель - скажу ў якой краме ёсць вёслы.
Я абурылася: тэлефанаваў маімі двушкамі, а зараз яшчэ і рубель патрабуе. Як быццам я сама тэлефанаваць па тэлефоне не ўмею.
- Абыйдуся без вас, - сказала я і паехала па другім адрасе, паказанаму ў кніжачцы.
…Хоць вёслы былі і складныя і лёгкія, хадзіць цэлы дзень з імі па Маскве было нязручна. Таму павезла я іх на вакзал здаваць у камеру захоўвання. Гадзіны два здавала: па меры вызвалення месцаў.
І так стамілася, што паехала ў гасцініцу адпачываць да самага ад'езду, заехаўшы па дарозе ў Елісееўскую краму за шакаладкамі, і прагуляўшыся трохі па Арбаце. А на Арбаце - як у тэатры на сцэне, не дамы - а дэкарацыі. І маставая, і машын няма. І бананы прадаюць, якіх у Менску ў той час і ў памоўцы не было. І пах бананавы разносіцца на ўвесь Арбат.
***
Грынь мяне сустрэў, як і абяцаў. Яшчэ з вагона ўбачыла я яго, як ён стаіць на пероне з вялікім букетам. Па складзе букета можна было лёгка здагадацца, што састрыг яго Грынь па дарозе на вакзал з выпадковага кветніка.
…Але, якая розніца. Кветкі ўсёткі, прыемна…