Янік
- Янік, - сказала Адэлька мяккім далікатным голасам, і яе прыгожыя біблейскія вочы пацяплелі. З Адэлькай заўсёды так адбываецца, калі яна ўспамінае нашага жалязячніка Варгана Будзіміравіча Сінічкова. У той час я толькі пачынала працаваць у калектыве, і Яніка яшчэ ні разу не бачыла.
Неяк выходзім мы з Волькай у трэцюю змену. Нам было дадзена заданне ў пэўны час, з гадзіны ночы да трох раніцы, прагнаць на падыспытнай "жалязке" ўвесь набор тэстаў.
Да гадзіны мы з Волькай сядзелі ў нашым пакоі і гулялі ў нарды. Выдатна Волька ў нарды гуляе, я ёй заўсёды прайгравала. У пэўны час мы адправіліся на "жалязку".
Там жалязячнікі працавалі. А Варган сядзеў на стале і махаў ножкай.
- Мы вас не пусцім, - сказаў ён Вольцы. На мяне ён нават не зірнуў. - Мы не скончылі сваю працу.
- Час, між іншым, наш - умяшалася я. Сказала спакойна і абыякава: маўляў, мне напляваць, пусціце ці не, але я за справядлівасць.
І тады ён паглядзеў на мяне здзіўлена: не чакаў, напэўна, пярэчанняў. А я паглядзела на яго расчаравана. "Нішто сабе, Янік", - падумала. Нешта шэрае, з бляклымі блакітненькімі вочкамі, у ачках і джынсах…
…Адэлька была ў мяне кіраўніком групы. І для агульнага развіцця, яна мне дала заданне напісаць тэст, які выходзіў за рамкі маёй асноўнай працы. Тэст для працэсара "жалязкі". "Для Яніка тэст", - падкрэсліла Адэлька. - "Ён распавядзе, што і як трэба правяраць"…
…Калі Янік падышоў да мяне і пачаў гаварыць, я адчула, як нейкае цёплае воблака ахінула мяне літаральна з усіх бакоў. Стала цёпла і ўтульна, і жадалася, каб гэта ніколі не канчалася.
"Дык вось у чым тваё зачараванне, Янік", - падумала я, не вонкавае, а ўнутранае….
…Я напісала тэст для яго, і не вытрымала, трошкі нахуліганіла: пры паспяховым завяршэнні тэст выстуківаў на пішучую машынку словы папулярнай песенькі…