Даўжыня дывановай дарожкі
Ў малодшых класах я была апошняй вучаніцай. Хораша пісаць літары я не навучылася, як ні імкнулася. Літары ў мяне былі крывыя, дрыготкія, і ўсе хіліліся ў розныя бакі. І квітнелі мае літары махрыстымі астрамі. І старонка ўся была ў дробных чарнільных пырсках. І цікавасць у мяне да вучобы і да поспехаў знікла.
У чацвёртым класе матэматыку ў нас стала весці Кір’янава Марыя Іларыёнаўна.
- Матэматыка - царыца ўсіх навук - заявіла яна ў першы навучальны дзень.
Мне гэта спадабалася, паколькі вельмі люблю казкі.
І задала нам Марыя Іларыёнаўна задачу: вызначыць даўжыню дывановай дарожкі, якую трэба заслаць на лесвіцу, калі вядомы даўжыня і шырыня лесвіцы. І намалявала малюнак.
Я глядзела на малюнак абсалютна абыякава.
І раптам убачыла рашэнне.
І падняла руку, баючыся, што хто-небудзь мяне апярэдзіць.
Але ніхто не спяшаўся. Не бачылі яшчэ.
Настаўніца мяне спытала.
- Дзевяць метраў - адказала я.
- Растлумач.
Тады я стала тлумачыць, што кожнай гарызантальнай паверхні прыступкі адпавядае кавалачак у даўжыні лесвіцы. А вертыкальнай - у вышыні. Мне не хапала слоў, і Марыя Іларыёнаўна стала мне дапамагаць, малюючы праекцыі прыступак уніз і налева.
Гэта задача мне запомнілася, таму што яна абудзіла ў мне цікавасць да вучобы, і ў прыватнасці, да матэматыкі. Я пачынала разумець, што матэматыка, гэта не проста два плюс два. Матэматыка - гэта цікава, захапляльна, казачна.
Настаўніца нам распавяла гісторыю пра Гаўса. Калі тупы жорсткі настаўнік прымусіў складаць яго лікі ад адзінкі да ста, у пакаранне. І як хутка палічыў Гаўс, выкарыстоўваючы метад Гаўса.