Проста сеў з табой выпадкова я
Перадачы "Клуб вясёлых і знаходлівых", якія вёў Аляксандр Маслякоў, выклікалі лавінны струмень гэтых клубаў паўсюдна.
Ладзіліся гэтыя клубы і ў нас у школе.
Было неяк спаборніцтва, арганізаванае нашым фізікам Анатолем Яхімавічам паміж зборнай камандай класаў "А" і "Б" і каманднай класа "В". Я была ў зборнай камандзе.
Каманды сядзелі на нізенькіх лавачках у бакавых сценак актавай залы перад сцэнай, насупраць адзін аднаго.
Мы сядзелі шчыльным шэрагам, каб адчуваць згуртаванасць у барацьбе. Удзельнічаць даводзілася не ва ўсіх нумарах. Хто ўдзельнічаў, тыя ўставалі з лавачкі і ішлі на сцэну, а астатнія зрушваліся ў шчыльны шэраг, каб не губляць згуртаванасць у барацьбе.
Быў адзін масавы нумар, у якім я не ўдзельнічала. Амаль усё ўсталі і пайшлі на сцэну, а я пасунулася налева, каб аднавіць згуртаванасць у барацьбе. Паглядзела - а там застаўся ўсяго адзін толькі Юрась з класа "А". І ён таксама пасунуўся ў мой бок для аднаўлення згуртаванасці ў барацьбе.
Пасунуліся мы так адзін да аднаго, паглядзелі ў вочы і ўсміхнуліся: ужо вельмі камічная сітуацыя, згуртаваны шэраг з дзвюх чалавек.
А дома ўвечар я зразумела, што закахалася ў Юрася, і трэба тэрмінова па гэтай нагодзе верш напісаць. Толькі, вось што я там напішу? Не ведаю.
Пра што іншыя звычайна пішуць: ноч, месяц, вясна, бессань… Уначы я сплю як сурок. І без сноў.
Што ж, буду хлусіць.
І напісала я ў сшытку па фізіцы:
А на улице ночь давно.
Тихо звёзды на небе горят.
Бледный месяц смотрит в окно,
Освещая все вещи подряд.
И под тихий шелест весны
Очень грустно и горько мне.
Вижу ночью тревожные сны,
Тебя часто я вижу во сне…
Там было шмат яшчэ рознага глупства.
Потым мама паслала мяне ў краму за хлебам. Калі я вярнулася, то ўбачыла, што Лілька сядзіць на канапе, падціснуўшы пад сябе ногі, і чытае мой верш, засяроджана чытае, і ў вачах у яе блішчаць слёзы.
Я раззлавалася і вырвала свой сшытак у Лількі з рук. Слёз тады я не заўважыла. Я іх выявіла крыху пазней, прайграючы карціну ўяўна. А тады я чакала з’едлівасці, а не суперажывання.