Як клічуць бацьку
***
Праскоўя Аляксандраўна запісвала ў класны журнал інфармацыю пра бацькоў: як клічуць, дзе працуе.
Выклікала кожнага вучня па чарзе, і той павінен быў распавесці пра гэта.
Я сядзела, слухала і ўпадала ва ўсё вялікшую нуду. Ну, мама, добра, Марыя Антонаўна, экспедытар трэста сталовых і рэстаранаў. Загадкавыя словы "экспедытар" і "трэст" былі мне не зразумелыя, але вельмі падабалася іх гучанне.
А тата… Ужо, вельмі імя ў яго экзатычнае. У іншых Сяргей, Васіль, Мікалай з імёнамі па бацьку, атрыманымі ад гэтых жа імёнаў, у рознай камбінацыі.
А мой тата - Станіслаў Іосіфавіч, экскаватаршчык. Праца звычайная. А імя - ні ў каго такога няма. Да таго ж, гэта не сапраўднае імя ад нараджэння, а пераробленае пасля вайны з беларускага: Стась Юзыпавіч. Тады ўсіх беларусаў пераназывалі, чые імёны гучалі дзіўна для рускага вуха.
Вось, выклікаюць мяне. Вось распавяла я пра маму, а пра тату сказала:
- Не скажу.
І як настаўніца ні ўгаворвала мяне, я ёй нічога не сказала.
- Добра, - нарэшце здалася яна, - на перапынку мне скажаш паціху
***
Калі я на перапынку падышла да настаўніцы, каб паведаміць ёй, як клічуць майго тату, там ужо згуртаваўся ўвесь клас, і ўсё чакалі, усім было цікава.
- Ну, кажы, - раззлавалася настаўніца.
І я сказала, занадта пакутуючы пры гэтым.
- Звычайнае імя, - сказала Ніна Гуля, - і праца звычайная, чаго саромецца.
І мне зрабілася лёгка і добра ад такой спагады.