Аддай цыгарку
Валька сядзела за швейнай машынкай, якая служыла ёй пісьмовым сталом, і старанна выводзіла літары ў пропісу.
Напачатку кожнага радка стаялі хораша аддрукаваныя літары. Валькіны літары дрыжалі, крывіліся, і да таго ж расквіталі фіялетавай шаццю, а старонка пакрывалася дробнымі чарнільнымі пырскамі.
Валька з агідай глядзела на вынік сваіх неймаверных высілкаў.
Дзверы расчыніліся і ў шчыліну прасунулася галава трохгадовага Валеркі.
- Глядзі, - сказаў ён радасна.
У яго руцэ, паміж двума пальцамі было заціснута нешта, скручанае з абрыўка газеты, і ён з хутка-хутка то ўстаўляў гэта ў рот, зацягваўся, і зноў даставаў.
- Аддай цыгарку, - закрычала Валька і кінулася да Валеркі, каб адняць гэту гадасць і выкінуць.
Валерка не стаў чакаць, і кінуўся ўцякаць.
Ён бегаў у вялікім пакоі вакол стала і на бягу паліў. А Валька бегала за ім, і ніяк не магла дагнаць. Калі Валерка зразумеў, што вось-вось будзе злоўлены, ён кінуўся ў калідор, у каморку, і засунуў цыгарку ў анучы, якія там захоўваліся, а сам уцёк на вуліцу, на рэчку.
Валька зазірнула ў каморку. Там, у цемры, сярод ануч, свяціўся чырвоны, круглы, як зорачка, агеньчык.
Валька пайшла на кухню і, набраўшы ў шклянку вады, вярнулася зваротна ў каморку і выліла ваду на агеньчык.
Агеньчык сыкнуў і загас.
А Валька з пачуццём выкананага абавязку вярнулася да свайго ненавіснага пропісу.
Праз некаторы час у дзверы пагрукалі. На парозе стаяла цэлая дэлегацыя бабулек суседак.
- У вас дым з акна валіць, - паведаміла адна. Яны ўсё разам увайшлі ў кватэру.
З каморкі працякаў шэры дым.
- Адчыні дзверы, - сказалі.
Валька прыадчыніла дзверы каморкі, у твар ёй кінуўся такі едкі, такі гарачы дым, што яна тут жа зачыніла дзверы зваротна.
- Адчыні дзверы! - сказалі больш гучна.
- Не магу, - адказала Валька.
Тады яе паслалі ў школу за старэйшымі сёстрамі.
А самі сталі тэлефанаваць у пажарную і на працу бацькам.
Што было далей, Валька не бачыла, паколькі ўцякла на рэчку, да Валеркі.
А старэйшым сёстрам потым дасталася ад бацькоў за пажар.
А Вальцы з Валеркам нават слова не сказалі.