Асфальтавыя тапкі
Абутак заўсёды быў маім слабым месцам.
Колькі сябе памятаю, мама заўсёды купляла мне яго на вока, тады, калі я была ў вёсцы, у Козіках. І абутак заўсёды быў цесны. І я да гэтага прывыкла, і ўспрымала гэта так, як быцццам так і трэба: новы абутак - сапраўднае катаванне.
І калі я ў Андэрсана чытала, што Русалачка хадзіла як па вострых нажах, мяне гэта ніяк не ўразіла.
Я сама хадзіла, праўда, не як па нажах, а як у катавальных іспанскіх боціках.
Кожны крок суправаджаўся жудасным болем.
Але мне пры гэтым казалі:
- Прыгажосць патрабуе ахвяр.
І я трывала. І імкнулася хадзіць так, каб ніхто нават не здагадваўся, наколькі мне балюча.
Запомніўся толькі адзін выпадак, як я ішла ў першы раз у першы клас. У сінім сарафане і белай кашулі, у сінім пінжаку. У белых гольфах і сініх туфліках.
Не, пад гэтыя сінія туфлікі замаскіраваліся бязлітасныя іспанскія боцікі. І яны душылі-душылі-душылі…
І нейкая жанчына за мной спалохана крыкнула:
- Дзяўчынка, ты што, не адчуваеш, што ў цябе з пяткі кроў цячэ?
Я абыякава абярнулася і паглядзела: "Падумаеш, кроў. Эка дзіва…"
***
А ў канцы-канцоў, я што - мазахістка?
***
- Ты выпадкова, не бачыў жанчыну, якая ўвесь час у фантана вяжа? - спытала Міхайлаўна ў свайго суседа па дому.
- А навошта яна табе? - груба спытаў сусед.
- А табе што за справа? - таксама груба сказала Міхайлаўна.
- Не бачыў я яе сёння… А наогул, прайшоў я неяк міма яе некалькі разоў… Усё жадаў бліжэй падысці… Прыгожыя бровы… Ніводнай маршчынкі на твары… Але тапкі! Асфальтавыя нейкія тапкі! Купі ёй новыя тапкі.
- Грошы дай, куплю, - адрэзала Міхайлаўна. - І наогул, чаго ты вакол яе ходзіш? Патрэбна яна табе?
- Ды зусім яна мне не патрэбна, - раззлаваўся сусед, - проста…
***
…А я і не здагадвалася, што хтосьці вакол мяне кругамі ходзіць. Не заўважыла і не адчула. І наогул, якая яму справа да майго абутку? У чым жадаю ў тым і хаджу. Мне так зручна...
***
…Па дарозе на завод я яшчэ здалёку ўбачыла знаёмую дворнічыху, якая са мной заўсёды радасна-ветліва віталася і любіла пагаварыць крыху пра надвор'е. А ў гэты раз яна там наперадзе чамусьці замітусілася і стала круціцца на месцы. То спіной павернецца, то бокам, то зноў павернецца на сто восемдзесят градусаў. Відаць, што нервуецца. А калі я падышла ўшчыльную, яна не ў вочы мне паглядзела, як звычайна, а хутка кінула касы погляд мне на ногі, і прывіталася неяк крыва-коса.
Так, і тут, у дворніцка-арыстакратычным клубе, напэўна, на позве дня стаяла пытанне пра мае "асфальтавыя тапкі".
Ну, і ўзвар'явалася ж я. Няўжо ў іх сваіх праблем няма? Якая ім усім справа да майго абутку? Хай косяцца на свае празмерна тоўстыя жываты і сінякі пад вачыма, а не на мае тапкі.
…А на завод я стала хадзіць іншай дарогай. Знікла жаданне вітацца з гэтай дворнічыхай…