Братка Іванушка
…Мы лайдачылі на лужку ля хаты. Хто проста на траве сядзеў, як я, і лавіў варон і мух. Хто з мячом гуляў, як Зінка. Хто семкі лузаў, як Манька і Анька. Адным словам, летняя спёка і задуха і мухі, і мы ў цяньку на прызбе. І тым часам міма праходзіў Ванька з кампаніяй. Мой стрыечны брат Ванька, які старэй мяне значна, і ўжо амаль сталы, і такіх малявак як я наогул не заўважае. Прыгажун Ванька, увесь кучаравы, вясёлы, яснавокі, як у казцы.
Ідуць яны так, адразу відаць, што з лесу, дзе чарніцы збіралі. І вядзерцы паўпарожнія за спіну хаваюць, а самі ўсміхаюцца так, што адразу відаць: жадаюць хутчэй міма нашай кампаніі праскочыць, каб ніхто не паспеў заўважыць іх паўпарожні посуд.
А ў Козіках, ды і не толькі там, а ва ўсіх навакольных вёсках этыкет такой склаўся. Ідзеш у лес па ягады, бяры з сабой посуд па сілах, які можаш сам напоўніць да верху. Не ганьбіся, хапаючы вялікае вядро. Трэба з лесу вяртацца з посудам, напоўненым да краёў і з горачкай.
А тут ідуць і вядзерцы паўпарожнія за спіну хаваюць. Мала таго, што вядзерцы зусім маленечкія, так яшчэ і паўпарожнія.
Але не такая Зінка, каб міма яе хто-небудзь так бяскарна прайшоў. Не гледзячы на тое, што яна ўвесь час была занята мячом, яна закрычала:
-Ай-я-яй, як не сорамна! Не змаглі назбіраць такія маленькія вядзерцы!
А Ванька і кампанія, усё гэтак жа збянтэжана ўсміхаючыся, прайшлі далей, хаваючы за спіной свой паўпарожні посуд.
А я глядзела ва ўсе вочы на свайго прыгожага брата, і вельмі мне тады жадалася закрычаць гучна:
- Гэта ж мой брат стрыечны! Такі прыгожы!
І мне было вельмі крыўдна, што мяне ён зусім не заўважае, такую маляўку…
…Прыехала я на пахаванні з Менска. І сабралася ўся наша шматлікая радня, якіх я гадамі не бачыла. І Ванька прыйшоў. Ён прыйшоў днём, калі ў нас нікога старонняга не было.
Пазнала я яго, хоць ён з тых часоў вельмі змяніўся. Кучаравыя валасы ўжо не ўюцца пышнай шапкай вакол галавы, а прыбіты і прылізаны, і вельмі зрадзелі. Твар ужо не персік, а абяцае хутка стаць сухафруктам. І гарнітур нейкі ўжо вельмі бліскучы.
-А, Валька! - закрычаў ён радасна, - які ты прыгажуня вырасла. Пойдзем з табой прагуляемся да крамы, я жадаю прайсціся з табой, каб усё бачылі, якая ў мяне сястрычка прыгажуня!
Нікуды я не жадала з ім ісці. Сорамна мне было на людзях з'яўляцца з такім Ванькам. Ды яшчэ да крамы шпацыраваць, дзе знемагаюць спрагненыя, якія імкнуцца скінуцца па рублю. Няўжо ён мяне павядзе ў тое грамадства спрагненых? Ды ні завошта.
- Нікуды я не пайду! - сказала я Ваньку, як ён мяне ні ўгаворваў… І Ванька сышоў.
…Бліжэй да вечара ён прыйшоў да нас разам з жонкай Любай. Не паспелі яны прыйсці, як Люба пайшла на кухню, актыўна дапамагаць рыхтаваць стол. Я глядзела на Любу і дзівілася: якая яна прыгажуня. Вочы ясныя, вялікія і цёмныя, бровы - дугой прыгожай і румянец на ўсё шчаку. А бліскучая каса акуратна выкладзена на галаве. І пышная, амаль зусім як матрошка. І самае дзіўнае, што на сястру Ванькіну, Ядзвігу, вельмі моцна падобная.