Булачка
Па дарозе, з працы ў дзіцячы садок, я купіла для Сашы булачку.
Вось ідзём мы з ім праз двор, лета, вакол дрэвы вялікія зялёныя, сонца свеціць, неба блакітнае… Загледзеўся Саша на штосьці ўгары, а булачку ў руцэ нясе. Тут падбег да яго вялікі бадзяжны сабака і асцярожна выняў булачку з ручкі, потым адбег на бяспечную адлегласць, лёг на зямлю, а булачку паклаў паміж лап, і як быццам пытае:
- Ну, што, будзеце адымаць?
Саша паглядзеў на сабаку са здзіўленнем і крыўдай, і сабраўся, было, заплакаць. Але я яго хутка супакоіла:
- Я табе яшчэ булачку куплю, - сказала яму. - А сабака таксама галодны. Яму таксама трэба штосьці есці.