Гісторыя з геаграфіяй
***
Неяк падыходзіць да мяне ў канцы працоўнага дня Люда і кажа:
- У "Тэсце гатовасці" вылезла памылка. Трэба тэрмінова разабрацца, і я папрасіла Рачную, каб ты мне дапамагла… Яна будзе з табой размаўляць…
"Тэст гатовасці" - стварэнне Лены, якая ў той час знаходзілася ў камандзіроўцы, у Маскве. А ў нас ішлі поўным ходам выпрабаванні "жалязкі". І любая памылка - хай нават малаважная - была маленькай катастрофай.
Я "Тэста гатовасці" не ведала, але таму што перыядычна дапамагала Людзе разбірацца, як працуе той ці іншы фрагмент, Люда была ўпэўнена, што я змагу ёй дапамагчы.
І вось нам сказалі, хоць усю ноч сядзіце, але каб да раніцы памылку ўхілілі. У дапамогу далечы "жалязячніка", таму што самім уключаць "жалязку" нам не дазвалялі.
…Памылка аказалася элементарнай, і калі б у нас былі зыходнікі, то выправіць яе і перакампіляваць тэст было б хвіліннай справай. Але зыходнікаў у нас як раз і не было, Лена іх нікому не давярала. І даводзілася правіць нолікі і адзінкі ў бінарніках. Да паўночы памылка была ўхілена, і мы задаволеныя разашліся па хатах.
***
Іду па пустэльнай вуліцы і чую за сабой нечыя крокі. Вельмі дыскамфортна. І я вырашыла прапусціць яго наперад: не падабаецца мне, калі за мной хтосьці ў цемры ходзіць. Замарудзіла крок. Міма прабег мужчына, у шапейцы "Бураціна", лёгкай чорнай куртачцы, спартовых штанах і кедах, прабег, накіраваўся да газетнага шапіка і стаў там вывучаць асартымент выстаўленых газет, хоць шапік быў зачынены. Мне ён здаўся нястрашным, і я спакойна пайшла далей.
А ён пасля гэтага мяне дагнаў і стаў знаёміцца. Прадставіўся: Юры Громаў, лётчык.
- Вы, напэўна, камандзіровачны? - спытала я, гледзячы на яго легкадумную, не па сезоне, куртачку.
- Так, камандзіровачны, - ахвотна пацвердзіў ён.
А я заганарылася сваёй назіральнасцю.
Ён праводзіў мяне да інтэрната і прызначыў спатканне на наступны дзень, ля кінатэатра "Свет"…
…Я на спатканне не пайшла. Падумала: мне, што, больш рабіць няма чаго, ці што?
…Ён прыпёрся ў інтэрнат, выклікаў мяне ўніз, і ўладкаваў разгон, за тое, што не прыйшла. Я адчула сябе вінаватай, і калі ён сказаў, што мы цяпер з ім паедзем да яго сябра музыку слухаць, то я пагадзілася. І мы паехалі. Я была ўпэўнена, што там, у сябра, будуць мама і тата сябра, можа быць, яшчэ і бабуля. Адным словам, думала, што там будзе вялікая звычайная сям'я, таму ехала спакойна.
***
Дзверы нам адчыніў сярэдніх гадоў паўнаваты лысеючы, як быццам трачаны моллю, лагодны мужчына.
- А, Багдан, прывітанне, - сказаў ён Юрыю Громаву, лётчыку., - Заходзьце, - звярнуўся ён ужо да мяне.
- Так, значыць, яго імя Багдан, а не Юры? - спытала я, - І ён, напэўна, нават не лётчык?
- Які лётчык!.. - сказаў гаспадар кватэры, - ён на заводзе працуе, на канвееры, а імя яго Сцяпан Муга. А Багданам, Юрыем і іншымі імёнамі ён дзяўчатам прадстаўляецца, таму што саромеецца свайго імя… А маё імя Коля, я таксама яго саромеюся, калгаснае яно ў мяне нейкае.
Пасядзела я ў іх трохі і зазбіралася дахаты, а Сцяпан стаў угаворваць мяне застацца, ды так настойліва ўгаворваў, што скандал атрымаўся, прыйшлося звярнуцца да найдужэйшай жаночай зброі: слёзам.
- Ты, напэўна, да нас больш ніколі не прыйдзеш пасля такога? - сумна спытаў Коля.
- Не, чаму, прыйду, - адказала я. Мне было вельмі ніякавата перад ім за паводзіны Сцяпана.
І я Колю пакінула нумар свайго тэлефона і сышла.
***
Праз паўтары гады ў мяне нарадзіўся сын, і яго бацька Коля быў вельмі шчаслівы.