Да чаго можа давесці дурасць
Пяць дзён сядзела на адной вадзе і каве. Кажуць, што калі галадаеш, кава катэгарычна забаронена. Але, я без яе ніяк не магу. Як жа, прыйсці на працу і не выпіць кубак, ці два кавы? Так, я тады і працаваць не змагу. Нецікава тады працаваць.
Адчуваю, як з кожным днём я станаўлюся ўсё лягчэй і лягчэй, як сыходзіць лішні тлушч, і ад гэтага радасна. Не хаджу па вуліцы, а лётаю.
А на пяты дзень штосьці зламалася. Раніцай устаю: слабасць, галавакружэнне.
Еду ў аўтобусе, і, здаецца, вось-вось, і ўпаду, так дрэнна. Сорамна было вельмі, але я папрасіла, каб хто-небудзь саступіў мне месца. Тут жа ўскочыў пажылы мужчына і маладая дзяўчына, і вызвалілі мне адразу падвойную сядушку. "Якія выдатныя ў нас людзі, - падумала я. - Няўжо я такая тоўстая, што мне адной сядушцы мала?"
Пасядзела, стала лягчэй. А калі стала рыхтавацца да выйсця, ізноў стала дрэнна. Выходжу з аўтобуса, саджуся на лаўку, каб ізноў адпачыць, перад тым, як ісці ў мятро.
…У мятро мне зноў саступілі месца…
…Выходжу з вагона мятро, і перад тым, як пайсці ў пераход на другую лінію, ізноў сяджу на лаўцы…
…Падыходжу да эскалатара, ізноў дрэнна, а лавак няма. Станаўлюся на стужку эскалатара, і калі з'яўляюцца прыступкі, саджуся на прыступку. "Пляваць,"- думаю. На гэтай стужцы я адна, сяджу на прыступцы, абапёршыся на парэнчы. А на суседняй стужцы едзе натоўп людзей, і ўсе, як салдаты ў страі, глядзяць на мяне. Ну, вядома, такое не часта ўбачыш.
Не паспела спусціцца, як адразу набеглі працаўнікі мятро, з валідолам і кубкам вады. Выратавалі яны мяне.
Так што, нікому не раю галадаць маім спосабам.