Дваццаць чацвёртага кастрычніка тысяча дзевяцьсот восемдзесят восьмага года я прыгатавала карпа фаршаванага морквай, першы і апошні раз у жыцці, і паехала на працу, каб аддаць бальнічны, а заадно пагутарыць-пракансультавацца ў сваіх супрацоўніц пра тое, што як, калі і што. Гэта значыць, калі трэба тэлефанаваць у хуткую дапамогу, каб своечасова. Набыўшы багаты чужы досвед, адправілася дахаты.
Па шляху на прыпынак, убачыла трыццаць чацвёрты тралейбус, і прабеглася: яны так рэдка ходзяць, не жадала чакаць наступнага. Прабеглася лёгка, і была задаволена сабой: "Вось так я, малайчына. Бегаць умею". У тралейбусе адна дзяўчына саступіла мне месца. Я села і здзівілася: раней такога не было. Сяброўка дзяўчыны таксама здзівілася, і паглядзела на яе са здзіўленнем: маўляў, навошта?
Прыходжу дахаты. Мікола ляжыць на канапе, хмурны. Прыходжу на кухню. Да рыбы ён і не дакрануўся.
- Чаму рыбу не еў? - пытаю.
- Еж сама, - адказаў.
Я паспрабавала. Рыба была агідна прэснай, а морква агідна салодкай.
Я пайшла ў ванну плакаць.
Увечар мяне скруціла.
- Ты чаго не спіш? - пытае.
- Жывот баліць, - адказваю.
Ён падышоў, уважліва і трывожна зазірнуў у твар і пайшоў тэлефанаваць.
…"Хуткая дапамога" павезла мяне ў цемру і невядомасць… У прыёмным пакоі пытаюць:
- Воды адышлі?
- Ужо трэці дзень адыходзяць - адказала я, наўздагад, не зразумеўшы пытання.
- Гэта не да нас. Гэта ў паталогію - і зноў "хуткая дапамога" павезла мяне ў цемру і невядомасць…
У паталогіі прымаюць усіх, нават такіх ненармальных, як я. Адвялі ў палату, паказалі на ложак.
Супакойваюся і засынаю пад стогны і крыкі суседак. Медсястра падыходзіць да мяне:
- Схваткі ёсць?
- Не.
Яна робіць мне два ўколы. Пасля чаго мяне пачынае закручваць у спіраль.
І так перыядычна. Супакойваюся - два ўколы - у спіраль… Супакойваюся - два ўколы - у спіраль…
Не ведаю, пасля якога разу, узмалілася:
- Не трэба мне рабіць уколаў. Мне ад іх дрэнна.
- Так я ж абязбольвальны ўкол раблю - ласкава кажа медсястра.
Акрамя медсястры за мной увесь час ходзіць дзяўчынка з нататнікам, і задае розныя дурныя пытанні, і адказы ў нататнік запісвае:
- Мне і так дрэнна, а ты з гэтымі дурнымі пытаннямі…
- Так я ж сваімі пытаннямі адцягваю цябе ад пакут, - кажа дзяўчынка.
Я лягла на ложак, павярнулася да сценкі і стала пакутаваць, а вакол мяне, з нататнікамі ў руках стаяла цэлая студэнцкая група. Глядзелі ўважліва і спагадліва, я, напэўна, была ў іх курсавой працай. А я адчувала сябе як на сцэне, і пакутавала моўчкі, прыгожа.
Потым яны ўсё кудысьці сышлі.
Я адчула, што ўжо ўсё, і схапіла за руку медсястру:
- Нараджаю - кажу.
Яна паглядзела і кажа:
- Рана яшчэ.
На шчасце, тут побач апынуўся лекар. Ён паглядзеў і сказаў:
- Тэрмінова ў палату.
"І тут мужчыны лепш разбіраюцца", - падумала я
Мяне паклалі на каталку і павезлі.
- Спыніся, што ты робіш! - закрычаў мне лекар, - дзіця на падлогу вываліцца…
У палаце ён мне гэтак жа гучна закрычаў:
-Ну, давай-давай, а то дзіця задыхнецца.
А я "даваць" ужо нічога не магла. Сіл не было.
Тады мне сталі дапамагаць…
…Я глядзела на дзіця, якога трымала ў руках медсястра. Ён быў блакітнаватага колеру: напэўна, злёгку задыхнуўся. "Хлопчык, як я і думала. Мой…"
- Каторы час? - спытала ўслых, думаючы, ці паспею зараз жа збегаць, патэлефанаваць і пахваліцца.
- Не хвалюйся. Пятнаццаць трыццаць пяць. Мы ўсё на паперцы напішам.
Дзіця панеслі.
Спярша, чым прыступіць да "швіва", мне далі ўдыхнуць хлараформу. Я ўдыхнула і стала засынаць. Але тут адчула, што з нагі звалілася шкарпэтка, а на гэта ніхто не звяртае увагі. Мне здалося непрыстойным ляжаць без шкарпэткі. І прыклала сілы, прачнулася і стала настойліва заяўляць:
- Шкарпэтка звалілася.
Медсястра незадаволена абярнулася, надзела спачатку мне шкарпэтку на нагу, а затым маску з хлараформам на твар, на ўвесь час аперацыі.
Мяне шылі, я дыхала хлараформам, і бачыла, быццам мяне на гэтай каталке возяць вакол плошчы перамогі, і пры гэтым лічаць швы, унутраныя і вонкавыя.
…Потым я доўга ляжала ў калідоры, абкладзеная лёдам. Было жудасна холадна.
На наступны дзень атрымала цыдулку ад Міколы:
"У цябе брат Саша, і ў мяне брат Саша, назавём сына Сашам у гонар іх…". Я пагадзілася…