Запішы мяне ў музычную школу
Тата сядзеў на канапе і самазабыўна наярваў на гармоніку адну і тую ж мелодыю, закрыўшы ад задавальнення вочы.
- Тата, - сказала я падчас невялікай паўзы, - навучы мяне граць.
- Ідзі ў музычную школу, - сказаў тата, - там цябе навучаць…
…Музычная школа знаходзілася зусім недалёка ад нашага дома. І я пайшла туды.
Адчыняю ўваходныя дзверы і заходжу ў доўгі цёмны калідор. Іду па калідоры - а насустрач нейкая жанчына. Я да яе:
- Запішы мяне ў музычную школу.
- Дзяўчынка, колькі табе гадоў?
- Шэсць.
- Рана табе яшчэ. Прыходзь праз год, з татам ці мамай…
"Я ўжо вялікая, каб хадзіць з татам ці мамай, - падумала я, - усюды хаджу адна, і раптам - з татам ці з мамай..."
- Ну, што, прынялі? - спытаў мяне тата, калі я вярнулася дахаты.
- Яны сказалі з татам ці мамай прыйсці, - сказала я, і мне было жудасна ніякавата таму, што я кудысьці павінна хадзіць з татам ці мамай.
- Табе трэба было б з сабой гармонік узяць, - сказаў тата, - адразу б прынялі…
…З гармонікам я туды не пайшла. Мне да таго моманту перахацелася запісвацца ў музычную школу…