Імглістыя ўспаміны
Першыя гады жыцця нашага утоены ў смузе. І толькі асобныя, выпадковыя фрагменты чамусьці захаваліся і вісяць у памяці асобна і няскладна. А што было раней і што было пасля - невядома.
***
…Едзем кудысьці на возе з сенам. Злева - сцяна калючая сена, справа - прорва, і мамчына рука, якая прыціскае мяне да сена, каб не звалілася ў прорву, і больш нічога не відаць. Толькі чуваць, як рыпаюць колы. Тут мяне сталі хвастаць па твары галінкі, і я запішчала, падумаўшы, завошта такое пакаранне?
- Змоўкні! - пачула строгі мамчын голас і замоўкла, падумаўшы, значыць так трэба, каб хвастала, значыць, я заслужыла…
…Праз гады я ішла па той лясной дарозе і раптам успомніла, тут гэта было. Там дрэвы абапал нізка-нізка шатром навіслі над дарогай…
***
…Як дрэнна, як горача і душна, як піць жадаецца… Мама мяне будзіць і дае мне ў лыжцы нешта салодкае і смачнае, з-за чаго адразу становіцца лепш.
"Адкуль мама пазнала, што мне дрэнна?" - дзіўлюся скрозь сон…
***
…Бегаю вакол круглага стала, і стальніца вышэй маёй галавы. А за мной тата - у масцы ката, "даганяе", палохае. І ніяк уцячы не магу, ён увесь час даганяе. І мне гэта жудасна не падабаецца…
***
…Зіма ў вёсцы. Снег. Мы выйшлі ў сад. На мне белы кажушок у чорную крапінку. А вакол мяне скача на кукішках Манька і цвеліцца:
- Дзедзя Міхедзя, Дзедзя Міхедзя, Дзедзя Міхедзя…
***
…Сяджу на порожку кухні і плачу-рыдаю з невымоўным задавальненнем, і дзіўлюся, што ўсе, што сабраліся вакол кухоннага стала, не звяртаюць на мяне ніякай увагі: не лаюць і не суцяшаюць…
…А потым пасадзілі мяне на ложак, на мяккі мех кажуха, і бабуля стала вадзіць нажом вакол маёй галавы і штосьці шаптаць… І гэта зачароўвала і супакойвала…
…А перад гэтым я выходзіла ў двор, і кінулася на мяне штосьці вялікае і чорнае, я нават не паспела разгледзець, што. Нават не памятаю, што было потым непасрэдна.
…Спачатку нешта кінулася, вялікае і чорнае.
А потым - я сяджу на порожке і плачу-рыдаю…