Кажу я
Я не была такой гаманкой у дзяцінстве, як дзеці Чукоўскага. У памяці адклаўся толькі адзін выпадак, калі дарослыя забаўляліся за мой рахунак. Клічуць мяне неяк да святочнага стала, за якім сабралася мноства гасцёў, і пытаюць:
- Колькі табе гадоў?
- Пяць, - важна адказваю я, - Але мой шосты год ужо праз горы перайшоў…
І не разумею, чаму ўсё смяюцца.
А ў мяне перад вачыма гары, далёкія, на самім краю зямлі. Высокія, да самага неба, і вяршыні іх губляюцца ў смузе. І за гарамі нічога няма акрамя смугі.
І вось адтуль, са смугі за гарамі, і прыходзяць да нас усе падзеі.
І калі кажуць: "не за гарамі", - значыць, гэта падзея выйшла з загорнай смугі, пераваліла праз горы і ступіла на рэальную зямлю.
Не за гарамі, праз горы перайшоў, - якая розніца?