Лялька
Маленькая Валька, пачуўшы ў пярэднім пакоі шэпт, выйшла паглядзець, хто там шэпчэцца.
І ўбачыла МАМУ.
Мама трымала ў сябе над галавой ЛЯЛЬКУ, глядзела на яе і ўсміхалася.
Лялька была цудоўная. У яе былі доўгія распушчаныя валасы, залатыя і бліскучыя, і чырвоная сукенка.
- ДАЙ, - сказала Валька і працягнула да лялькі рукі, - дай, дай!...
Мама, павагаўшыся, аддала ляльку Вальцы. Гэта быў падарунак да дня нараджэння. Але, якая розніца, днём раней, днём пазней…
Лялька была выдатная. Яе можна было пасадзіць, сагнуўшы ёй ногі.
І Валька стала то саджаць яе то паднімаць, круцячы яе ногі ўвесь час у адзін бок.
І ногі адарваліся. А за імі - і рукі, і галава.
Валька спалохалася і засунула абломкі лялькі пад абрус на стале.
І, гледзячы на ўтварыўшыйся груд, спадзявалася, што ніхто гэтага не заўважыць.