Несусветная і ўсялякая мітусня
***
Сніцца сон. Выходжу з ліфта з маленькім Сашам. Я выйшла, і ў гэты момант дно ліфта знікла, і Саша паляцеў у шахту. Я апусціла туды руку, каб злавіць яго, але схапіць атрымалася толькі рукаў футра, а Саша з футра вывярнуўся і паляцеў далей, і закрычаў, і ў яго крыку быў не жах, а нейкае не дзіцячае расчараванне. Я паспрабавала яшчэ раз яго злавіць і прачнулася. І была такая роспач, і такое пачуццё віны перад ім: чаму так рана прачнулася, і не выратавала яго? І дагэтуль, калі я, выпадкова, успамінаю гэты сон, у мяне ў вушах раздаецца гэты дзіцячы крык крыўды і расчаравання.
***
Саша захварэў. У дзіцячы садок я яго не павяла, і выклікала лекара. Лекар прыйшла, памерала тэмпературу, паслухала, выпісала рэцэпты, прызначыла дзень прыходу ў паліклініку на прыём. Сказала:
- Калі тэмпература ў дзіцяці не спадзе, можаце прыйсці без яго.
…Тэмпература не спала. І я пайшла без яго. Але атрымалася, што ў гэты дзень нашага лекара не было, а замест яе прымала загадчыца аддзяленнем.
- Трэба абавязкова прыходзіць з дзіцем! - катэгарычна заявіла яна. - А раптам ён у вас у вёсцы адпачывае, а вы мне тут галаву дурыце…
Адным словам, я з ёй грунтоўна палаялася, і сышла дахаты ў дрэнным настроі.
Па дарозе дахаты купіла для Сашкі акварэльныя фарбы і набор пэндзлікаў, каб яму было чым заняцца.
…А ён умудрыўся пэндзлікам прапароць сабе павека. Я спалохалася за вока, і не гледзячы на тэмпературу, хутка апранула яго і пацягнула ў паліклініку, хоць было ўжо дваццаць гадзін.
У паліклініцы мне сказалі, што траўматолаг ужо скончыў прыём, і трэба ехаць у дзяжурную паліклініку, на іншы канец горада, з перасадкамі.
…І паехалі мы на іншы канец горада з перасадкамі…
…Да шчасця, усё абыйшлося пропоротым павекам, вока засталося цэлым. Едзем назад позна ў пустым тралейбусе. Успомніўся жудасны выпадак. Маладая мама з дзіцем на руках выходзіла з аўтобуса. У гэты момант кіроўца зачыніў дзверы і сціснуў ёй рукі, яна выпусціла дзіцё на асфальт, і яно разбілася да смерці. Таму, калі мы з Сашам выходзілі, я не трымала яго на руках, а ён сам выходзіў, а я збіралася выйсці пасля яго. Але толькі ён выйшаў, як кіроўца зачыніў дзверы, і тралейбус паехаў далей. І я тут загарлапаніла ў істэрыцы:
- Вы, што, ненармальны? У мяне дзіцё на вуліцы! - кіроўца, напэўна, сапраўды, быў ненармальны, паколькі мы выходзілі ў пярэднія дзверы, і тралейбус быў пусты.
На шчасце, ён адразу адчыніў дзверы, і Саша не паспеў дужа спалохацца, астаўшыся адзін на прыпынку.
…На гэтым нашы ліхтугі скончыліся. На наступны дзень у Сашы тэмпературы ўжо не было, і мы пайшлі ў паліклініку, і ўсе праблемы ўчорашняга няўдалага візіту ўтрэсліся…