Пад бярозкай
У раннім дзяцінстве ўласную смерць я ўяўляла так:
Асляпляльна сіняе неба, яркі зялёны луг, і пасярэдзіне бярозка. А пад бярозкай - я.
І я там ляжу, пад бярозкай, і не бачу гэтай прыгажосці, не чую дзівосных пахаў, не чую спеваў птушак.
Душна і тужліва.
І тады я вырашыла цвёрда: Ні завошта не памру! Буду жыць вечна!