Яшчэ адзін доказ існавання Бога
Я сядзела ў парку Чалюскінцаў на лавачцы і, атрымліваючы асалоду ад чароўнасці зеляніны і паха ігліцы, вязала квадрацікі, калі да мяне падышлі дзве жанчыны. Звычайныя жанчыны, накшталт тых, хто на кірмашы семечкамі гандлюе. І сталі яны захапляцца маёй працай.
Потым селі побач, загаварылі пра Бога і сталі прапанаваць брашуркі свае.
Я адмовілася, растлумачыўшы, што не чытаю падобную літаратуру.
Але яны гаварылі-гаварылі і гаварылі.
- …І будзе зноў патоп. Але ўжо не з вады, а з серы і агню… І выратуюцца толькі абраныя, хто пойдзе за намі…
- І як вы будзеце глядзець на тых, хто будзе гінуць? З глузду не з'едзеце? Як лётчык, які кінуў атамныя бомбы на Хірасіму і Нагасакі?
- Бог не дапусціць, не з'едзем, - казалі яны, і вочы іх звужаліся, і свяцілася ў іх злавеснае, злараднае прадбачанне таго, як будуць гінуць грэшнікі, а яны будуць назіраць гэту радасную карціну са свайго Каўчэга, сплываючы на ім у райскія шаты…
- Мы падорым табе кнігу, - сказалі яны мне. - Цяпер у нас з сабой яе няма. Яе трэба замовіць. Потым мы табе патэлефануем, дамовімся, дзе сустрэцца і прынясём кнігу.
Ну, на дарэмшчыну і воцат салодкі, і я дала ім свой працоўны тэлефон.
***
Праз тыдзень яны патэлефанавалі:
- У нас сёння збор. Там сустрэнемся. Можа, табе спадабаецца, і таксама будзеш хадзіць.
Толькі збораў мне іх бракавала. І я вырашыла і не ісці і не тэлефанаваць, і хай яны ў лазню ідуць разам са сваёй абяцанай кнігай.
Але як ветліва растлумачыць, чаму не прыйшла?
***
А на наступны дзень, літаральна за два гадзіны да запланаванай сустрэчы, патэлефанавала Лілька і сказала:
- Я ў Менску ненадоўга, давай сустрэнемся праз два гадзіны, у васямнаццаць…
Значыць, ёсць Бог, падумала я. Ён мне даў паважлівы чыннік не ісці на непатрэбнае мне зборышча.