Племянны бык
- У Шэвякі прывезлі племяннога быка, - сказала Зінка, - пайшлі, паглядзім.
У Шэвяках я ні разу не была, ведала толькі, па якой дарозе трэба ісці праз лес, каб туды патрапіць.
І мы пайшлі, я, Зінка са сваёй сястрой Анькай, Тонька і Валька Ліксандрава. Прозвішча ў Валькі было Кляцкова, а клікалі яе Ліксандрава, таму што у яе бацькі імя было Ліксандра.
Весела прапылілі мы па лясной дарозе і вельмі нечакана для мяне выскачылі на ўзлесак: быў лес - і раптам адразу голае поле, без хмызнякоў, пустое з кароткай траўкай.
І тут жа, амаль побач - калгасная ферма. А на ферме - велізарная гара, такая велізарная, што высокі плот вакол яе выглядаў простым бардзюрам, як быццам яго і не было.
А на вяршыні гары - бык, велізарны, стаіць бокам да нас і глядзіць у далеч.
У наш бок ён нават галавы не павярнуў.
А мы як убачылі яго, такога велізарнага і страшнага, за такім маленькім, як бардзюр, плотікам, так тут жа, не змаўляючыся, развярнуліся і кінуліся на ўцёкі зваротна. І ўсю дарогу нам здавалася, што за намі гоніцца страшны гэты бык.