Самастойны падлетыш
Мы з Лількай збіралі чарніцы ў лесе.
- Глядзі, - кажа Лілька, - птушаня з гнязда выпала, падлетыш…
У чарнічніку высока падскоквала маленькая птушачка, трапечучы крылцамі.
- Давай возьмем яе сабе, - працягнула Лілька, - пакуль не навучыцца лётаць…
- Давай, - пагадзілася я.
Лілька злавіла птушачку. Але птушачцы гэта відавочна не спадабалася. Яна стала вырывацца і верашчаць.
- Не ўмееш ты ласкава з птушачкамі абыходзіцца, - сказала я, - дай яе мне.
- Бяры, - сказала Лілька і працягнула мне птушачку.
Я асцярожна і далікатна прыняла птушачку ў далоні, складзеныя коўшыкам, і толькі сабралалася поабыходзіцца з ёй як мага ласкавей, як птушачка раптам як даўбане мяне па пальцу сваёй дзюбай. А дзюба ў яе доўгая, вострая і ўся перапэцканая чарніцамі.
Я не вытрымала і выпусціла з рук гэту дзікую няўдзячную птушачку: як яна не магла ацаніць нашага клопату.
А птушачка звалілася на чарнічны ўзгорачак, і штосьці люта верашчучы паскакала па чарнічніку і хутка схавалася ў найблізкіх кустах.